Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Can't Stand Losing You
Opgericht in 1977, op het hoogtepunt van hun roem begin jaren tachtig, opgeheven in 1987 nadat de plannen voor een nieuwe elpee in het water vielen en terug bij elkaar tijdens de jaren 2007 en 2008 voor een wereldwijde reünietoernee … zie hier in een notendop de tijdslijn van ‘The Police’, een van de meest succesvolle muziekgroepen ooit. Toch zeker in de jaren tachtig, maar hun muzikale erfenis is impressionant genoeg om via het ouder werk eveneens nieuwe generaties aan hen te binden.
Een begrip in muziekland dus dit trio, en de geschiedenis van de band wordt netjes uit de doeken gedaan in deze door gitarist Andy Summers gestuurde documentaire. Die belichtte zijn carrière en die van The Police reeds in zijn autobiografie ‘One Train Later’ (verschenen in 2006) en de inhoud daarvan is nu in een bijwijlen fascinerende documentaire gegoten. Boordevol archiefmateriaal, heel veel lekkere songs, interviewfragmenten en concertbeelden. Inclusief opnames van de reünietour uit 2007 … wie de volledige geschiedenis van ‘The Police’ wil horen, zit hier dus aan het juiste adres.
Summers was niet aan zijn proefstuk toe toen hij in 1977 Henry Padovani mocht vervangen als gitarist bij ‘The Police’. Summers speelde al vanop jonge leeftijd gitaar en vervoegde midden zestig de Britse rhythm’ and blues-groep Zoot Money’s Big Roll Band. Met leden daarvan stichtte hij de psychedelische rockband Dantalian’s Chariot, maar daar bleek de wereld niet echt klaar voor. Hij maakte ook een tijdje deel uit van Eric Burdon And The Animals, vooraleer zijn geluk te gaan beproeven in Los Angeles. Succes vond hij er niet (wel een vrouw), waarop hij vijf jaar later terugkeerde naar Londen. Waar het geluk en het lot hem toelachte: hij kwam er in contact met Sting en Stewart Copeland en omdat het goed klikte duurder het niet lang voor hij gitarist werd in het aanvankelijk punkgerichte ‘The Police’. De rest is muzikale geschiedenis.
Regisseurs Andy Grieve en Lauren Lazin houden het tempo strak. Summers verzorgt zelf de voice over en is verrassend helder. Hij vertelt geanimeerd hoe de groep evolueerde naar internationale hitmachine en hoe de spanningen tussen de drie leden er uiteindelijk voor zorgden dat er maar vijf albums werden opgenomen en iedereen uiteindelijk zijn eigen weg ging. Vooral Sting ambieerde een solocarrière en was er niet altijd voor te vinden een teamspeler te moeten zijn. Summers is eerlijk genoeg om zijn eigen ego eveneens een sneer te geven. Zonder echt diep in te gaan op allerlei anekdotes (het is bijvoorbeeld nooit echt duidelijk waarom het concert in Bangkok zo hectisch was) raakt ‘Can’t Stand Losing You’ toch doel: je krijgt op tachtig minuten tijd niet alleen een boeiende kijk op een van de meest tot de verbeelding sprekende bands uit de jaren tachtig, je ruikt en voelt wat zo’n carrière doet met een mens, en ziet hoe surreëel het allemaal is en hoe je verder moet nadat de kick en adrenaline niet langer deel uitmaken van je dagelijks bestaan.
Opvallend is dat de drie muzikanten – niettegenstaande het feit dat ze twintig jaar geen muziek meer samen hadden gemaakt – de band waarmee ze groot zijn geworden niet konden of wilden loslaten. Sting speelde tijdens zijn soloconcerten nog steeds nummers die hij voor de groep schreef, Stewart Copeland draaide met ‘Everyone Stares: The Police Inside Out’ een naslagdocument dat quasi integraal bestond uit super 8-opnames die hij draaide tijdens concerten en Summers bracht fotoboeken uit met zwart-witfoto’s die hij tijdens zijn carrière bij The Police maakte: niet alleen van optredens of de groep, maar ook van de omgeving en de steden die hij bezocht. Een groot deel van die foto’s passeren in deze documentaire trouwens de revue.
Hier en daar gaat de docu iets te kort door de bocht (over het hoe en waarom van de reünietoer wordt opvallend gezwegen), maar dat kleine euvel wordt dan weer opgevangen door tonnen vintage beeldmateriaal, Summers vlotte vertelstem en een welhaast melancholisch verlangen naar het verleden dat als een nostalgische waas over het geheel hangt. Waardoor ‘Can’t Stand Losing You’ een absolute must is voor zowel de fans van The Police als de muziekliefhebber tout court.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.