Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Pacific Rim
Indien Guillermo Del Toro alle films die ooit op zijn agenda stonden daadwerkelijk zou regisseren of geregisseerd hebben, dan was hij op het einde van de levensrit misschien wel een van de meest productieve cineasten van de huidige generatie geweest. Aan toekomstige projecten alvast geen gebrek: Del Toro’s naam is momenteel verbonden aan ruim tien projecten verdeeld over verschillende productiemaatschappijen. Tussendoor schrijft hij romans, helpt hij als producer beginnende cineasten aan een platform en was hij creatief consulent bij de CGI-animatiefilms van Dreamworks Animation. Een zeer bezige bij dus, die Guillermo.
Met ‘Pacific Rim’ heeft hij eindelijk nog eens een film als regisseur afgeleverd. En dat was inmiddels al van 2008 (‘Hellboy 2: The Golden Army’) geleden. Veel heeft natuurlijk te maken met ‘The Hobbit: An Unexpected Journey’. Oorspronkelijk zou Del Toro op vraag van Peter Jackson die prent regisseren. Del Toro begon daadwerkelijk aan de preproductie, schreef een scenarioversie, scoutte locaties en decors en bleek vervolgens in een mallemolen vast te zitten toen financiële problemen en juridisch gehakketak de productie van de Hobbit-trilogie vertraagden. Waarop Del Toro besloot om andere oorden op te zoeken, en Jackson terug op de regiestoel kwam te zitten.
Het project waar Del Toro ‘The Hobbit’ voor verliet is ‘Pacific Rim’. Een zomerblockbuster die voor de verandering eens niet op een comic of ander bestaand materiaal is gebaseerd, maar wel degelijk een origineel scenario is dat Del Toro samen schreef met Travis Beacham, een scenarist die naar verluidt aan de slag zou zijn met het script van de aangekondigde remake van de sf-cultklassieker ‘The Black Hole’ uit 1979. Dat ‘Pacific Rim’ een hommage is aan het Japanse monsterpatrimonium, valt moeilijk te loochenen. Del Toro draagt zijn nieuwste immers op aan Ishiro Honda, de regisseur van talrijke ‘Godzilla’- en andere monstertitels. Ook de eerder dit jaar overleden stopmotionmagiër Ray Harryhausen wordt op de aftiteling trouwens in het zonnetje gezet. Let wel: ‘Pacific Rim’ is geen nieuwe remake van ‘Godzilla’. Die komt er volgend jaar pas, maar daar heeft Del Toro niets mee te maken. ‘Pacific Rim’ is in de eerste plaats vooral een excuus om monsters die vanuit de diepte van de Stille Oceaan voet aan land zetten zoveel mogelijk te laten clashen met gigantische door de mensheid ontwikkelde robots die de monsters een halt moeten toeroepen om de aarde van de complete ondergang te vrijwaren.
Origineel aan de robots (hier ‘jaeger’ genoemd) is dat het geen vanop afstand bestuurde of geprogrammeerde mastodonten zijn. Ze worden vanuit het hoofd bestuurd door twee fysisch aanwezig zijnde piloten. Als zij stappen, stapt de robot. Als zij een vuistslag simuleren, krijgt het monster er een te verwerken. Die piloten moeten mentaal met elkaar verbonden zijn via een neurale brug: zo delen de twee dezelfde herinneringen en zijn ze volledig emotioneel in evenwicht. Na enkele jaren strijd werd gedacht dat de jaegers de zeemonsters (net zoals in de Japanse monsterfilms omschreven als ‘kaijus’) hadden teruggedrongen, maar dat bleek valse hoop. Wanneer nog grotere kaiju’s uit de oceaan opduiken, moeten de jaegers een serieuze bout bijsteken om de Godzilla-nazaten tegen te houden.
Wie graag monsters en robots met elkaar in de clinch ziet gaan, zal weinig klachten hebben over ‘Pacific Rim’. Het ontwerp van zowel de monsters als de machines is impressionant, en je ziet waaraan het budget van bijna 200 miljoen dollar is gespendeerd. Buiten de actiescènes biedt Del Toro weinig verrassingen: de karakters hebben – uiteraard - allemaal persoonlijke demonen te geselen, de plot is verre van waterdicht, de narratie is in tegenstelling tot de diepe wateren waarin menige strijd wordt uitgevochten nogal droog en de nadrukkelijke komische intermezzo’s (waarin Del Toro favoriet Ron Perlman de show mag stelen) zullen niet door iedereen worden gesmaakt. Toch vormen de minpunten niet echt een bezwaar: wie echt getroffen wil worden door intermenselijke relaties zoekt daar wel andere genreoorden voor op. Hoe omnipresent Ed Harris’ smeekbede in ‘The Abyss’ om Mary Elizabeth Mastrantonio te reanimeren ook was, als wij die prent opnieuw bekijken is dat in de eerste plaats toch om nog eens onder de indruk te zijn van de imposante hardware en de destijds grensverleggende digitale effecten waarmee James Cameron voor de dag kwam. Slotsom: wie op zoek is naar een spannend jongensverhaal waarin gelukkig zo goed als geen plaats is voor adamsappelontstekend patriottisch geëmmer, krijgt met ‘Pacific Rim’ meer dan waar voor het geld.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.