Vooraleer we écht over ‘Boardwalk Empire’ spreken, even een spoilerwaarschuwing. Het is onmogelijk onze mening gefundeerd weer te geven zonder een aantal plotbochten van het vorige seizoen aan te halen. Ben je zover nog niet, maar staat het wel op de agenda? Ga dan als de wiedeweerga terug naar de homepage.
Je bent er nog? Goed, dan weet je ongetwijfeld dat het briljante tweede seizoen van deze door Martin Scorsese en Tim Van Patten in het leven geroepen misdaadkroniek eruit ging met een knal. Letterlijk overigens, want het was een knal die Jimmy (Michael Pitt) het leven kostte. Nucky (de immer geweldige Steve Buscemi) kon het verraad van de jongen die hij als zijn ‘zoon’ beschouwde niet verkroppen en moest ingrijpen. De finale twee afleveringen van jaargang twee betekende een hoogtepunt dat de reeks moeilijk zou kunnen evenaren. Vorig jaar was dat een gok, vanaf nu een weet. Of om niet langer rond de whiskypot heen te draaien: na twee superbe seizoenen vertoont dit derde voor het eerst barstjes die de kwalitatieve toekomst van deze serie lijken te hypothekeren.
Uiteraard kan je van een raspaard als ‘Boardwalk Empire’ niet na amper 24 afleveringen afscheid nemen, maar het is moeilijk ontkennen dat het einde van het vorige seizoen een soort van einde van een verhaal inluidde. De gangster Nucky bleef geringeloord achter: zijn vrouw (Kelly Macdonald) heeft hem een ferme religieuze loer gedraaid, zijn broer mag achter tralies en de jongen over wie hij zich oprecht ontfermde, werd door hemzelf omgelegd. Het zou zomaar het einde van een Shakespeariaans drama kunnen zijn. Dat seizoen drie in zijn eerste aflevering een nieuwe booswicht opvoert, die twaalf episodes lang Nucky en zijn trawanten het vuur aan de schenen zal leggen, doet die emotionele finale die eraan voorafging echter helemaal teniet. Alsof ze nooit heeft bestaan. ‘Boardwalk Empire’ lijkt als het ware de rode loper uit te rollen voor vervolgseizoenen waarin altijd andere ‘schurken van het seizoen’ worden opgevoerd, zoals bij bvb. ‘Dexter’. Bij die laatste reeks werkt die aanpak prima, omdat je steeds met een nieuwe spanningsboog zit, maar bij een misdaaddrama van epische omvang doen zulke scenariokunstgrepen een beetje te simpel aan.
Natuurlijk is het een blij weerzien met Stephen Graham als Al Capone, Jack Huston als Richard Harrow of Michael Shannon als Nelson Van Alden, maar om één of andere reden heb je niet het gevoel dat hun personages lijviger worden. Ze zijn blijven stilstaan en dienen enkel de plot. Terwijl in eerdere jaargangen de plot net hen diende. Enkel voor Steve Buscemi geldt dit minder, hij blijft nu eenmaal het hoofdpersonage. En als je ’t ons vraagt, is zijn weergaloze vertolking de enige reden dat deze reeks nog bestaansrecht heeft. We klinken misschien een beetje te zuur, maar dat komt mogelijk ook omdat Bobby Canavale, die schurk Gyp Rosetti speelt, zo’n fletse toevoeging is dat je je afvraagt waarom de makers een nieuw personage geïntroduceerd hebben. Voortgaan met een focus op de reeds gekende karakters (Chalky White is bijna helemaal van het toneel verdwenen) was veel interessanter geweest.
Is ‘Boardwalk Empire, seizoen 3’ dan een afrader? Uiteraard niet. Ondanks een mindere vertolking van Canavale blijft het wel vakwerk dat lekker wegkijkt en voldoende momenten herbergt, die enigszins adrenalineverhogend werken. De finale drie episodes zijn niet van het niveau van de vorige season finales, maar slagen er wel in om je eraan te herinneren waarom je door de zuurdere appels hebt doorgebeten (in het middenstuk zitten een drietal episodes op rij, die je bij een reeks met mindere credentials tot een kijkstop zouden kunnen brengen). Op naar seizoen vier dan maar, hopelijk zonder nieuwe karakters. Het lijkt wel alsof de makers niet beseffen over welke geniale kwaliteit ze al beschikken. Het gras is heus niet altijd groener aan de overkant.
Peter Janssens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.