Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Conjuring
Het wordt steeds moeilijker om nog te verrassen in het spookhuisgenre. Heb je een rilfilm gezien over een al dan niet nederig stulpje met klapperende deuren en ramen, geestverschijningen, verschuivend meubilair en nachtelijke boe-geluiden, dan heb je ze eigenlijk allemaal gezien. Tenminste, dat zou je denken. Wie verder kijkt dan de wijzer van het ouijabord lang is, ontdekt dat het perfect mogelijk is om toch nog een frisse wind door het genre te laten waaien. Wat een paar jaar terug nog werd bewezen met de inmiddels alweer kapot gekopieerde ‘found footage’-variante ‘Paranormal Activity’. Dé naam om te onthouden is ontegensprekelijk James Wan. In 2011 duwde hij de rilfactor naar elf met ‘Insidious’ en dit jaar komen maar liefst twee nieuwe spookhuisavonturen uit. Een daarvan is het onvermijdelijke ‘Insidious: Chapter 2’, de andere is deze – op waar gebeurde feiten gebaseerde – ‘The Conjuring’.
‘The Conjuring’ is niet de eerste bezeten huis-saga die zogezegd een waar verhaal reconstrueert. Opnieuw is een flinke dosis zoutkorrels gewenst om niet in de lach te schieten. Verkrachting door een onzichtbaar en buitennatuurlijk wezen zoals in ‘The Entity’? Non-fictie, dames en heren. Een huis waarin de nieuwe bewoners worden geterroriseerd door demonen nadat een vorige eigenaar er zijn familie uitmoordde zoals in ‘The Amityville Horror’? Geen woord van gelogen, jongens en meisjes. Maar uiteraard wel zwaar in de verf gezet. Of toch volledig nepgezwans, wie zal het zeggen.
‘The Conjuring’ is trouwens net zoals ‘The Amityville Horror’ en het min of meer gelijkaardige ‘The Haunting In Connecticut’ gebaseerd op de wedervaardigheden van Ed en Lorraine Warren. Dit duo ‘paranormale onderzoekers’ bouwde een carrière uit met het uitdrijven van geesten en spoken en verdiende een aardige boterham met boeken en lezingen over het onderwerp. Ze beheerden zelfs een museum met daarin voorwerpen waarin naar hun zeggen ooit een geest of buitenaardse levensvorm huisde. De Amityville-zaak is zonder meer hun bekendste, maar ook hun meest controversiële. Heel wat onderzoeksjournalisten vonden genoeg aanwijzingen om van hun ‘ware’ verhaal en dat van de inwoners van het ‘Amityville’-huis brandhout te maken. Wat de Perrons in ‘The Conjuring’ overkomt vertoont nogal wat gelijkenissen met de Amityville-insteek: een gezin van vijf (vader, moeder en vijf dochters) betrekt begin jaren zeventig een statig landhuis in Rhode Island en wordt er van meet af aan bestookt door paranormale verschijnsels. Klokken vallen stil, deuren en ramen klapperen, er wordt op muren geklopt, er hangt een geur van rottend vlees, de kinderen worden belaagd terwijl ze slapen … een mens zou van minder klappertandend onder de zetel duiken. Tot wanneer de Warrens aan de horizon verschenen en net als de cavalerie zaliger de dag redden door het Perron-huis uit de klauwen van het kwade te rukken.
Zowel Lorraine Warren (echtgenoot Ed stierf in 2006) als de Perrons beweren nog steeds dat ‘The Conjuring’ wel degelijk een weergave is van ware gebeurtenissen. De Perrons gaven zelfs interviews naar aanleiding van de prent en waren ook te zien in de trailer. Op zich allemaal interessant, maar ergens hoor je toch de slimme marketingmolen spinnen. Eigenlijk is het antwoord op de vraag of ‘The Conjuring’ aangelengde fictie of non-fictie is, niet relevant. Dit is in de eerste plaats immers een goed geoliede rilrollercoaster, waarin het talent van de regisseur alleen al voldoende is om twee uur lang in de zevende spanningshemel te zijn.
James Wan toont met zijn beheerste regie dat hij verdraaid goed weet hoe hij de stijlkenmerken van het genre naar zijn hand kan zetten. Alles wat hij toont is al vele malen eerder gedaan, maar toch gaat Wan net die tikkel inventiever en subtieler te werk. En het is net die tikkel die zorgt dat hij hier ei zo na een home run scoort. De cineast speelt mooi met de verwachtingen van het doelpubliek, en slaagt er vaak in om te verrassen en de tijd tussen de anticipatie en de uiteindelijke climax secuur af te meten. Een vak apart dat Wan als een volleerd meester beheerst. Wat ook helpt is zijn keuze om geen overbodige digitale effecten te gebruiken: de nadruk ligt volledig op suggestie en op het gebruik van klassieke, fysische effecten. Alsof de geest van Jacques Tourneur Hemzelve op de set aanwezig was. Kortom, ‘The Conjuring’ is verplichte kost voor iedereen die eens goed wil rillen en weet dat een horrorprent ook zonder goor sadisme kan gedijen. De kans dat u achteraf toch even checkt of er zich niemand in de kleerkast verborgen houdt is navenant groot.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.