Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Quartet (Blu-ray)
Zoals zoveel andere acteurs met ettelijke acteermijlen op de teller, waagt ook Dustin Hoffman zich aan een regieklus. De op vele sets opgedane kennis eens aan de andere kant van de camera aanwenden: het moet zeker kunnen. Acteurs die al dan niet eenmalig besluiten om zelf een film te regisseren, levert trouwens altijd op zijn minst interessante cinema op. Wat weinigen misschien weten is dat Hofmann al in 1978 probeerde om ‘action’ en ‘cut’ te roepen. Zijn regieoog viel toen op ‘Straight Time’, een misdaaddrama gebaseerd op het leven van crimineel Edward Bunker. Bunker zou later na zijn vrijlating trouwens een carrière uitbouwen als bijrolacteur – hij was onder meer te zien in Tarantino’s ‘Reservoir Dogs’ – maar dit terzijde. Hoffman kreeg de combinatie regisseren en acteren (hij vertolkt eveneens de hoofdrol in ‘Straight Time’) destijds niet onder de knie en liet de klus vrij snel over aan Ulu Grosbard, met wie hij eerder ‘Who Is Harry Kellerman And Why Is He Saying Those Terrible Things About Me’ draaide.
Vorig jaar lukte het Hoffman wel om een film als regisseur op zijn cv te plaatsen. Niet onder toezicht van een Hollywoodstudio weliswaar, maar in Engeland waar hij voor de filmpoot van BBC het uit 1999 daterende theaterstuk ‘Quartet’ van Ronald Harwood (‘The Dresser’) mocht verfilmen. Harwood adapteerde zelf zijn stuk, wat niet hoeft te verwonderen daar de toneelauteur al heel wat scenario’s op zijn actief heeft staan en zelfs een Oscar won voor zijn script van Roman Polanski’s ‘The Pianist’.
Place to be in ‘Quartet’ is Beecham House, een rusthuis voor gerimpelde en bejaarde musici. Harwood vond voor deze plaats (en zijn verhaal) inspiratie bij het door Verdi in 1896 opgerichte Casa Riposo Per Musicisti, waar voormalige operazangers en –zangeressen de winter van hun leven konden doorbrengen. In Beecham House wordt alles in gereedheid gebracht voor de komst van voormalige sopraan Jean Horton (Maggie Smith). Een grote dame met een opzienbarend parcours achter haar naam, maar niet bij iedereen geliefd. Zeker niet bij haar ex-man Reginald (Tom Courtenay) die ook in Beecham House verblijft. Die is niet in zijn nopjes als hij hoort dat de vrouw die zijn hart brak terug op aanraakafstand in zijn leven komt. Helemaal te bar wordt het wanneer de organisator (Michael Gambon) van een eregala rond Verdi het idee opvat om Reginald en Jean terug te laten samenwerken voor een opvoering van Verdi’s ‘Rigoletto’, dit in gezelschap van Wilfred (Billy Connolly) en Cecily (Pauline Collins) waarmee ze tijdens hun gloriedagen op de planken stonden. Een line-up die genoeg potentieel heeft om potentiële geldschieters te lokken, daar Beecham House in slechte papieren zit en zelfs met sluiting wordt bedreigd. Potentiel dat enkel kan worden benut als Reginald akkoord gaat om Jean terug in zijn hart te sluiten.
‘Quartet’ is op zijn zachtst gezegd simpele en eenvoudige cinema. Het scenario is oeverloos voorspelbaar, en noch Hoffman noch Harwood tonen de minste intentie om het verhaal te spijzen met extraatjes of om buiten de notenbalken te kleuren. Wat je denkt te zien te krijgen, krijg je daadwerkelijk te zien. Iemand voor het hoofd stoten of tegen de schenen schoppen is hier geen optie. Natuurlijk kan je als kijker op de rem gaan staan en dit cynisch afdoen als gortdroge ouwezakkencinema, maar ‘Quartet’ is dan weer zo lief en goedgemutst dat het dit verdict – hoe juist het eigenlijk is – niet verdient. De grijze haren van Tom Courtenay, Billy Connolly, Maggie Smith, Michael Gambon, Pauline Collins en – in een korte bijrol – Edward – Manuel From Barcelona – Sachs verdienen immers eerbied in plaats van cynisme. De meeste bijrollen worden trouwens vertolkt door echte voormalige muzikanten, hetgeen de prent een hoge graad van realisme meegeeft daar heel wat figuranten eigenlijk hun eigen leven (opnieuw) beleven.
Dus ja, je kan ‘Quartet’ makkelijk afbreken voor de slakkengang waarmee alles in beeld is gebracht, het slappe dramatische koord dat dienst doet als centrale verhaalbrug of de voor de hand liggende manier waarop de mannengrappen van Billy Connolly alterneren met de onvermijdelijke om de hoek loerende Alzheimer-subplot. Of je doet dat niet en kiest voor een schouderklopje voor Hoffman en co die het begrip ‘charmant’ hier wel heel letterlijk nemen. Wij gingen – brave jongens als we zijn – alvast voor optie twee.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.