Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Texas Chainsaw
Voor wie ergens onderweg de tel is kwijtgeraakt: de ‘The Texas Chainsaw Massacre’-franchise telt inmiddels zeven titels. Niemand die het je trouwens zal kwalijk nemen als je de draad bent kwijtgespeeld in een serie die zowel aan remakes, reboots, sequels als prequels onderdak verleent. Voor wie alles nog eens op een rijtje wil: het origineel van Tobe Hooper uit 1974 (een van de trendsetters van het moderne horrorgenre) zal je ongetwijfeld nog wel kennen. De eerste sequel (opnieuw geregisseerd door Hooper) volgde pas in 1986, de derde in 1990, de vierde – waarin Matthew McConaughey en Renée Zellweger opdoken – in 1994. Toen bleef het stil tot in 2003 Michael Bay als producent het groen licht gaf voor een remake van het origineel. In 2006 volgde de prequel met als ondertitel ‘The Beginning’ en nu krijgen we een nieuwe sequel die alle voorgaande vervolgen negeert en direct aansluit bij het origineel uit 1974. En daarbij productionele steun krijgt van Tobe Hooper en originele scenarist Kim Henkel. Het einde van de franchise is trouwens nog lang niet in zicht: als we de griezelwandelgangen mogen geloven, gaven de nieuwe rechthebbenden inmiddels al groen licht voor een achtste TCM-film, en namen ze een optie voor nog eens zes films.
Dat Leatherface zijn plaats in het serial killer-pantheon heeft verdiend, staat buiten kijf. Net als zijn machetezwaaiende stiefbroer Jason Voorhees zit hij helaas vast in een franchise die – buiten een trendsettend eerste deel – weinig te bieden heeft. Veel herhaling en het gieten van oude wijn in nieuwe zakken dat wel, maar echt verrassen heeft Leatherface sinds zijn strapatsen uit 1974 niet gedaan. Op het eerste zicht lijkt de keuze om ditmaal voor een echte sequel te gaan een verstandige: tijdens de begingeneriek krijgen we zelfs fragmenten uit Hoopers klassieker te zien, en het verhaal gaat naadloos verder waar dat van negenendertig jaar geleden ophield. De vreugde is echter van korte duur daar regisseur John Luessenhop (‘Takers’) en het scenaristenteam uiteindelijk toch gaan voor de grootste gemene deler van het genre. En veel nieuws vloeit daar niet uit voort.
Hooper liet ‘The Texas Chainsaw Massacre’ in 1974 eindigen met Sally (Marilyn Burns) die op het nippertje kon ontsnappen aan de kettingzaag hanterende Leatherface en de rest van zijn geschifte kannibalenfamilie. De sequel begint met een woedende meute dorpelingen die – à la hun voorouders in James Whales ‘Frankenstein’ – het recht in eigen handen nemen. Ze trekken naar het huis van de Sawyers en branden het volledig af. Een van de brandstichtende wrekers vindt in het gewoel een vrouw met een baby. In plaats van de vrouw te helpen, laat hij haar voor dood achter en de baby overhandigt hij aan zijn echtgenote. Het koppel herdoopt het meisje Heather en voedt hen op als hun eigen dochter.
Vele jaren later ontdekt Heather (Alexandra Daddario, ook te zien in de ‘Percy Jackson’-franchise) haar echte afkomst. Een brief van haar overleden grootmoeder leert haar dat haar echte naam Edith is, en dat haar ouders eigenlijk haar adoptieouders zijn. Heather erft het bezit van haar grootmoeder (inclusief huis in Texas), en trekt met haar vriend Ryan (Tremaine Neverson) en twee bevriende nitwits naar dat huis om te achterhalen waar haar echte roots liggen. Onderweg pikken ze nog een lifter op. Het vijftal ontdekt al snel dat ze niet alleen in het huis zijn: in de kelder huist zowaar Leatherface, die al die jaren door Heathers grootmoeder is verzorgd en die Heathers neef blijkt te zijn. En die met de komst van de nieuwe bezoekers andermaal aan het moorden slaat.
Scenaristen Kirsten Elms, Adam Marcus (ooit nog regisseur van ‘Jason Goes To Hell: The Final Friday’) en Debra Sullivan kiezen gaandeweg voor een twist die op zijn zachtst gezegd niet echt geloofwaardig is. Al zorgt die adder onder het gras enigszins voor een poging tot frisse adem in deze ‘misvormde maniak met kettingzaag’-franchise. Dat die twist niet echt werkt, kunnen we het scenaristentrio nog vergeven. Dat ze ervoor kiezen om het verhaal opnieuw te bevolken met leeghoofdige jongeren die enkel denken aan seks, drugs en pounding techno beats blijft een spijtige zaak. Inwisselbare dialogen en situaties die we al kennen van teveel andere slashers en waar we nog nauwelijks wakker voor blijven: hoe mooi zou het niet zijn geweest indien we ditmaal wel karakters hadden gezien die niet als hersendode karikaturen werden opgevoerd? ‘Texas Chainsaw’ mag dan wel willen aansluiten bij Hoopers baanbrekende origineel, de uitvoering is achterhaald, repetitief en – verrassende wending of niet – te voorspelbaar om echt potten te breken. Niet echt de titel die deze franchise (terug) op het goede pad weet te brengen, dus.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.