Het zal je maar overkomen: als jonge snaak op je eenentwintigste verjaardag van je vader te horen krijgt dat je vanaf die dag in staat bent om door de tijd te reizen. Weliswaar enkel naar je eigen verleden (je kan dus geen invloed uitoefenen op historische gebeurtenissen), maar toch … als wtf-moment kan het tellen. En je hoeft er niet eens een flux capacitator voor in huis te halen: gewoon in een kast gaan staan met gebalde vuisten volstaat om een vervelend moment uit je leven ongedaan te maken. Of om de dag te rekken zodat je alle boeken van Dickens drie keer kan lezen of het oeuvre van Hitchcock vijf keer kan herbekijken tijdens je levensloop.
Een meer bizar verjaardagsgeschenk kon Tim Lake (Domhnall Gleeson, de zoon van Brendan) zich niet voorstellen toen zijn vader (Bill Nighy) hem sommeerde. Tim neemt dadelijk de proef op de som en kan een nieuwjaarsfeest waarin zowat alles fout liep wat maar enigszins fout kon lopen overdoen zonder dat dit zijn leven uit balans brengt. Een handigheid die zeker van pas zal komen nadat hij vanuit Cornwall naar Londen verhuist om er een carrière als advocaat uit te bouwen. En nog meer als hij er hals over kop verliefd wordt op de Amerikaanse Mary (Rachel McAdams). Haar veroveren verloopt niet zonder horten en stoten, maar dankzij zijn vermogen om zijn fouten recht te zetten door in de tijd terug te springen kan hij haar wel tot de zijne maken. Tim en Mary blijken voor elkaar gemaakt, trouwen en krijgen kinderen. En Tim moet gaandeweg beslissen of hij zijn leven wil zoals het komt of dat hij het hier en daar toch wat naar zijn hand wil zetten. Wat trouwens niet zonder gevaar is, zo blijkt.
De Brit Richard Curtis heeft al heel wat waters doorzwommen. Als medewerker aan tv-series als ‘Not The Nine O’Clock News’, ‘Blackadder’ en ‘Mr. Bean’ werd hij geëerd voor zijn taalvaardigheid en komische timing, zijn aanleg voor romantiek kon hij kwijt op het witte doek als scenarist van onder meer ‘The Tall Guy’, ‘Four Weddings And A Funeral’, ‘Bridget Jones’, ‘Notting Hill’ en ‘Love Actually’. Die laatste was meteen zijn regiedebuut en bleek net als ‘Four Weddings And A Funeral’ tien jaar eerder voor een hele generatie de romantische klassieker waar het meest kon bij gezwijmeld worden. Naar het schijnt kregen zelfs gediplomeerde macho’s er tranen van in de ogen, maar dat zou ook een broodje aap kunnen zijn. Curtis deed met zijn piratenradio-epistel ‘The Boat That Rocked’ in elk geval zijn best om daarna een echte mannenfilm te draaien, en zoekt met ‘About Time’ opnieuw de m/v-middenweg op.
En hij doet dat grotendeels met succes: je hoeft een veteraan als Curtis natuurlijk niets meer te leren over hoe hij een crowdpleaser moet afleveren. Toch maakt hij er zich met het tijdreisgegoochel iets te gemakkelijk vanaf. Het vermogen om terug te keren naar je eigen verleden is immers niet wetenschappelijk of sf’ferig onderbouwd: het kan gewoon omdat het kan. En daar moet je het mee doen. Tot op zekere hoogte lukt dat, zeker tijdens de scènes in het eerste uur. Curtis houdt zijn eigen gimmick echter niet volledig in de hand: in het begin laat hij Nighy een paar regels debiteren, waar naderhand in grote mate tegen gezondigd wordt. Een beetje raar dat Curtis dat zelf niet scenariomatig heeft opgelost, want sommige logica- en plotgaten zijn met de beste wil van de wereld niet te verdedigen. Alsof je plots een mogwai na middernacht een douche zou geven zonder dat daar daar gremlinvodden van komen.
Gelukkig heeft ‘About Time’ genoeg in zijn mars om dit euvel te overleven of het alsnog met de hier toepasselijke mantel der liefde te bedekken. Curtis toont zich eens te meer een mooie observator van het leven en de liefde (zij het op huis-, tuin- en keukenniveau), en dat hij daarbij de magische zijde van het verhaal ietwat onachtzaam onder de mat veegt, is hem vergeven. Zeker omdat hij een ontroerende vader-zoonrelatie inbouwt, en het is net om die te laten resoneren met de centrale romance dat hij hier en daar iets moet foefelen met zijn tijdreisregels. Afsluitend schoudergeklop is er voor de vertolkingen, en zeker voor die van Gleeson en McAdams die excelleren als extreem aaibaar koppel dat hier hun storybook love mag beleven.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.