Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Nowhere
In de reeks ‘een vergelijking die zo accuraat is dat we ze niet proberen te overtreffen maar gewoon overnemen’: ‘Nowhere’ is de ‘Caligula’ voor de ‘Clueless’-generatie. Zo staat te lezen in Leonard Maltins lijzige movie guide en het is een vlag die de lading meer dan dekt. Waardoor een beetje cinefiel die met beide titels bekend is, al meteen weet wat hem/haar te wachten staat: veel kronkelende naakte jonge lijven die zich overgeven aan seks, afgewisseld met al dan niet gecontroleerde scheuten bruut en bloederig geweld. De toga’s moet je er wel zelf even bijdenken.
‘Nowhere’ is het laatste deel uit Gregg Araki’s ‘Teenage Apocalypse Trilogy’, waarvan ook ‘The Doom Generation’ op deze site een recensiestek heeft. ‘Nowhere’ is niet zo donker en nihilistisch als voornoemde titel, al blijft het blijft natuurlijk wel een van de pot gerukte satire. Zij het een die meer gemeen heeft met Araki’s latere ‘Kaboom’ dan met zijn eerste titels. Als er in het oeuvre van Araki een prent is die zich – bijna - expliciet op het grote (tiener)publiek richtte dan is het in elk geval ‘Nowhere’, dat door slimme marketingjongens destijds werd aangeprezen als ‘Beverly Hills 90210 on acid’.
Hoofdpersonage in ‘Nowhere’ is Dark Smith (James Duval bleef na ‘Totally Fucked Up’ en ‘The Doom Generation’ aan Araki kleven), een achttienjarige zonderling die overhoop ligt met zijn biseksuele en er veel bedvriendjes en –vriendinnetjes op nahoudende vriendin Mel (Rachel True). En zelf homoseksuele gevoelens koestert voor een van zijn klasgenoten. Samen met een aantal van hun vrienden maken Dark en Mel plannen om een feestje bij te wonen dat eigenlijk een orgie blijkt te zijn waar drank, drugs en blote lijven overvloedig vloeien. Anders zou het geen orgie zijn, natuurlijk.
Het feest is voor Araki alvast een alibi om zijn film een psychedelische richting uit te sturen, waar hallucinaties en surrealistische beelden knipogen naar het oeuvre van David Lynch. Araki introduceert gaandeweg steeds meer maffe personages en verwikkelingen om vervolgens te climaxen met een ronduit geschifte finale die je moet zien om te geloven. Araki kreeg voor ‘Nowhere’ in elk geval genoeg bekende gezichten voor zijn camera: in bijrollen is het uitkijken naar onder meer Christina Applegate (in volle ‘Kelly Bundy’-periode), Mena Suvari (in een van haar eerste rollen), Ryan Philippe (die dat jaar eveneens te zien was in de zwakke slasher ‘I Know What You Did Last Summer’) en Denise Richards (die in ’97 doorbrak met ‘Starship Troopers’). In cameorollen is het uitkijken naar namen als Shannen Doherty, tv-icoon Charlotte Rae (‘The Facts Of Life’ en ‘Diffren’t Strokes’), John Ritter, Traci Lords, Stacy Keanan (de sitcom ‘Step By Step’), Beverly D’Angelo, Chiara Mastroianni (de dochter van Marcello Mastroianni en Catherine Deneuve) en Eve Plumb (een van de originele ‘Brady Bunch’-kinderen). Of hoe Araki in ‘Nowhere’ naast de toenmalige tienercultuur ook heel wat iconische Amerikaanse (televisie)waarden door de mallemolen draaide. En tegelijkertijd eens te meer zijn eigen dada’s kon uitmelken.
Dat ‘Nowhere’ net zoals de andere films van Gregg Araki ‘an aquired taste’ is, hoeft niet te verwonderen. Geen spek voor ieders bek dus, maar toch makkelijker te verteren dan ‘The Doom Generation’. Wie op een onconventionele manier een teletijdtrip naar tienerangst in de jaren negentig wil (her)beleven, weet wat hij zijn/haar televisiescherm kan voeden. Of die trip het best rendeert in een nuchtere of beschonken toestand, moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.