Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Smurfs 2 (Blu-ray)
De ironie slaat toe: net nu onze Belgische smurfen helemaal veramerikaniseerd zijn, liet de box office voor ‘The Smurfs 2’ het in Hollywood voorbije zomer ietwat afweten met een opbrengst van een ‘schamele’ zeventig miljoen dollar. In Europa en de rest van de wereld brachten de blauwe kabouters ruim tweehonderdzeventig miljoen dollar op. Wat nog steeds veel is, zij toch maar een peulschil vergeleken bij de opbrengst van de eersteling twee jaar terug, die wereldwijd meer dan vijfhonderd miljoen opbracht. Met zulke cijfers is het misschien overdreven om te berichten dat de klad erin zit, ver naast de waarheid is die stelling al bij al niet.
Een bewijs dat je niet elke formule kan blijven uitmelken, dat de opbrengst van een sequel zelden even hoog ligt als van het deel daarvoor - tenzij de vervolgfilms deel uitmaken van een vooraf uitgelijnde trilogie of franchise - en dat kwaliteit misschien - heel af en toe – nog wat in de pap te brokkelen heeft. Feit is immers dat dit tweede Amerikaans avontuur van De Smurfen het niet haalt bij het eigenlijk ook al maar half geslaagde eerste. Iets wat de kindertjes misschien niet meteen zullen inzien, de meekijkende volwassenen waarschijnlijk/hopelijk wel.
“The Smurfs 2” laat ons zien hoe het verder gaat met Gargamel (Hank Azaria) die samen met zijn kat Azrael in New York was achtergebleven nadat de smurfen terug naar het smurfendorp waren teruggekeerd. De malafide magiër groeide dankzij de sociale media en slimme marketingjongens uit tot een regelrechte sensatie waardoor hij vanuit Parijs liveshows mag verzorgen die steevast voor uitverkochte zalen lopen. Wat ons – als nuchtere jongens – meteen de vraag doet stellen of al die moderne snufjes – zelfs Azrael heeft een eigen Facebookpagina – moeten in een prent die in de eerste plaats voor onbekommerd kinderplezier moet zorgen in plaats van reclame te maken voor de overgemediatiseerde en –gecommercialiseerde snufjes du jour. Edoch, dit terzijde.
Vast staat dat Gargamel de smurfen nog steeds in de soep wil draaien, en in zijn wraakzucht creëerde hij in Parijs twee grijze smurfen (Vexy en Hackus) die hij naar het smurfendorp stuurt om er Smurfin te laten ontvoeren. Hij hoopt haar de geheime smurfenformule te kunnen ontfutselen waarmee hij voor eens en altijd met zijn vijanden van drie appels hoog kan afrekenen. Smurfin laat zich door het grijze duo overhalen – waarop Grote Smurf, Moppersmurf, Klungelsmurf en Hippe Smurf samen met Wilson (Neil Patrick Harris), diens vrouw Grace, zoontje Blue en stiefvader Victor (Brendan Gleeson zowaar) op pad gaan om Smurfin terug te vinden en de plannen van Gargamel te dwarsbomen.
Regisseur Raja Gosnell valt met ‘The Smurfs 2’ terug naar het niveau van zijn ‘Scooby Doo’-prenten. Hij grossiert in lawaaierige (digitale) slapstick, weinig geslaagde grappen (Brendan Gleeson mag zelfs in een eend transformeren) en een pletwalsgemoraliseer waarin hij anderhalf uur lang duidelijk maakt dat vaderliefde onontbeerlijk is om te slagen in het leven. Weliswaar een waarheid als een koe, maar voor alles is een plaats en tijd. En vooral een manier. Langs de ene kant de familiewaarden propageren en langs de andere kant de doelgroep indoctrineren met marketingprincipes en de wet van de dollar/euro: helemaal vlot in elkaar haken doet het allerminst. Laat ons alvast hopen dat het onvermijdelijke ‘The Smurfs 3’ (release: zomer 2015) met een schone lei begint en dat de scenaristen tenminste hun best doen om trouw te blijven aan de geest van Peyo’s onverwoestbare strips in plaats van terug een hoop van de smurf gerukte nonsens af te leveren.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.