Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Blue Ruin
‘Blue Ruin’ – Jeremy Saulniers opvolger van zijn weinig geziene slasherkomedie ‘Murder Party’ uit 2007 – heeft in ons land alvast niet te klagen over een gebrek aan aandacht. In de voorbije zes maand was hij immers op drie inlandse filmfestivals te zien: in oktober 2013 op Film Fest Gent en op het Razor Reel Fantastic Film Festival in Brugge, en in maart jongstleden op het Offscreen Festival in Brussel. De laatste twee selecties doen uitschijnen dat ‘Blue Ruin’ vooral de fans van thriller en horror aanspreekt, en dat is tot op zekere hoogte zo. Toch zal ook de liefhebber van doortrapte dramatiek – op voorwaarde dat bruut geweld hem of haar niet afstoot – hier moeiteloos zijn gading vinden.
Saulnier maakt van meet af aan duidelijk dat wraak net als liefde a many splendored thing is. Van gitzwart over bloedrood, elke schakering is mogelijk. Saulnier mengt – de titel verraadt het al wat – nogal wat tinten blauw in de beeldkeuze. Een van de vele opvallende stijlkenmerken in ‘Blue Ruin’: Saulnier mag dan wel een rechtlijnig verhaal vertellen, hij filmt niet zozeer op de begaande paden, maar stelt zijn camera er bewust naast: een frisse invalshoek bij een concept dat al op alle mogelijke manieren in beeld is gebracht, zo hebben we het graag.
Wreker van dienst is de timide Dwight. We leren hem kennen als een hevig bebaarde eenzaat, die verblijft in huurhuizen die leeg staan en zijn eten uit de vuilnisbak bij elkaar scharrelt. Slapen doet hij in het nog steeds rijvaardige wrak van een – uiteraard blauwe – Pontiac. Dat alles verandert wanneer Dwight te weten komt dat Wade Cleland de gevangenis mag verlaten. Wade is de moordenaar van Dwights ouders en het was die daad die Dwight transformeerde in een doelloos rondzwervende heremiet. Doelloos verandert op slag in zinvol: Dwight trekt er na de vrijlating van Wade op uit om de moordenaar van zijn ouders om te brengen. De dood van Wade leidt echter naar nog meer bloedvergieten wanneer de andere verwanten van Wade vervolgens zelf op wraak zinnen en daarbij ook de zus van Dwight viseren.
Synopsisgewijs biedt ‘Blue Ruin’ niet teveel verrassingen: denk aan een kruising tussen Charles Bronson en Chan-Wook Park en je bent er. Qua toonaard leunt Saulniers prent misschien nog het dichtst aan bij Todd Fields inmiddels twaalf jaar oude ‘In The Bedroom’ waarin Tom Wilkinson heel ingetogen een vader portretteerde die jacht maakt op de moordenaar van zijn zoon. Al is er hier meer plaats voor een thrillernarratie en schuwt Saulnier overduidelijk het geweld niet. Die gewelduitbarstingen zorgen dan weer voor heel wat vergelijkingen met het Coen-debuut ‘Blood Simple’ waarin misdaad en wraak in een duister noirkleed werden gestopt. Of die vergelijking gerechtvaardigd is, moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Feit is alvast dat ‘Blue Ruin’ er een mooie double bill mee vormt.
Het heen en weer springen tussen de krijtlijnen van drama en thriller kon evengoed averechts hebben gewerkt, in ‘Blue Ruin’ zorgt het net voor de koopwaar. Dat Saulnier zijn slag thuishaalt komt evenzeer door de bewust warrige vertolking van Macon Blair, een jeugdvriend van Saulnier die al in ‘Murder Party’ en Saulniers kortfilms van de partij was. Blair maakt van Dwight een wraakengel die in de eerste plaats medelijden opwekt, maar eigenlijk heel inventief blijkt te zijn als het aankomt op het uitschakelen van zijn vijanden en innerlijke demonen. Saulnier was dan weer inventief in het financieren van ‘Blue Ruin’: een groot deel van het budget harkte hij elkaar met leningen en steun van vrienden, en het ontbrekende deel van de benodigde fondsen verkreeg hij via de crowdfundingsite Kickstarter. Applaus dus voor het lef en het doorzettingsvermogen van Saulnier en zijn cast en crew: zeker omdat ‘Blue Ruin’ uit elke porie kwaliteit uitademt en zich moeiteloos neervlijt als een ongemeen sterke en boeiende kleine en fijne thriller.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.