Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Delivery Man (Blu-ray)
De Canadees Ken Scott is de zoveelste in een lange rij regisseurs die de kans krijgt om in Hollywood een eigen film opnieuw te maken. Vaak met een groter budget, even vaak met heel wat minder creativiteit en eigen inbreng. De film die Scott naar Amerika brengt, is het uit 2011 stammende ‘Starbuck’, een van de grootste Canadese kassuccessen van dat jaar. Het concept daarvan deed het trouwens wereldwijd goed: deze ‘Delivery Man’ is inmiddels al de vierde versie van het verhaal, en dat op amper drie jaar tijd. In Frankrijk werd ‘Starbuck’ opnieuw gefilmd als ‘Fonzy’, en ook de Bollywoodprent ‘Vicky Donor’ haalde het mosterdzaad bij Scotts origineel. Hopelijk heeft Scott een goede royaltyclausule.
‘Starbuck’ (en bij uitbreiding ‘Delivery Man’) is gebaseerd op een waar gebeurd feit, zonder daarom zelf waargebeurd te zijn. Scott haalde een gegeven uit de de actualiteit, en verzon daar dan zelf een volledig fictief verhaal bij. Het nieuwsfeit dat Scott inspireerde was dat van een anonieme Amerikaanse spermadonor die zonder dat zelf te weten de biologische vader was geworden van meer dan 150 kinderen. Scott deed er nog een schep bovenop en creëerde met David Wozniak (hier vertolkt door Vince Vaughn) een man die 533 keer vader werd. Van die kinderen dienden er 142 een rechtszaak in omdat ze wilden weten wie de anonieme ‘Starbuck’ (lees: hun vader) was, zelfs al tekende Wozniak een formulier waarin zijn anonimiteit werd gewaarborgd.
Via zijn jeugdvriend/advocaat Brett (Chris Pratt, de stem van Emmet Brickowski in ‘The Lego Movie’ en binnenkort een van de hoofdrollen in Marvels ‘Guardian Of The Galaxy’) krijgt David toegang tot de dossiers van de 142 inmiddels volwassen ‘kinderen’ die zijn identiteit willen kennen. Brett raadt hem aan die profielen niet uit te zoeken, maar David slaat die raad in de wind. Stelselmatig begint hij met het (anoniem) opsporen/stalken van zijn kinderen, en zo ontdekt hij gaandeweg dat zijn vadergevoelens die hij altijd heeft verdrongen eigenlijk een integraal deel van hemzelf vormen. Een ontdekking die handig is, daar hij op het punt staat om deze keer echt vader te worden als blijkt dat zijn vriendin in verwachting is.
De reden dat ‘Starbuck’ internationaal zoveel erkenning/remakes kreeg heeft natuurlijk alles te maken met de pitch van een spermadonor die meer dan 500 kinderen verwerkte. Op zich kan je daar zeker een boeiende, grappige en zelfs aangrijpende prent over maken, helaas kiest Scott iets te vaak voor de grote gemene Hollywooddeler. Niet alleen in deze remake trouwens, maar ook al in het origineel. Door het personage van David Wozniak op te zadelen met nogal wat issues buiten zijn megavaderschap om, krijg je immers een resultaat dat naast kunstmatige inseminatie vooral grossiert in kunstmatige scenario-ingrepen. Door van Wozniak een personage te maken dat door de confrontatie met zijn verleden plots het licht ziet en zelfs een ander/beter persoon wordt, verschuiven Scott en coscenarist Martin Petit de klemtoon naar weinig relevante zaken. Zo heeft Wozniak honderdduizend dollar schulden bij de maffia, wil zijn vriendin hem eigenlijk verlaten omdat ze zijn streken en fratsen beu is, en moet hij bovendien aan zijn broers en vader (met wie hij samen een vleeshandel runt) bewijzen in staat te zijn om voor zichzelf en anderen te kunnen zorgen. Of hoe ‘Delivery Man’ uiteindelijk bezwijkt onder een pedante moraal en een overgesuikerd halleluja-gevoel.
Originele pitch of niet, ‘Delivery Man’ verschilt in bijna niets van de vele andere dramedy’s die Hollywood uitbraakt. Vince Vaughn acteert op de koop toe teveel op de automatische piloot om hier echt een verschil te maken met het gros van de genreoutput. Weinig discriminerende kijkers vinden hier vast wel hun ‘feel good’-gading, wie niet tuk is op de zoveelste levensleskomedie waarvan het einde al van mijlenver zichtbaar is, raakt beter ergens anders zijn zaad of haar ei kwijt.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.