Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Odd Thomas (Blu-ray)
Als Stephen King-fan van het eerste uur, is het natuurlijk heel verleidelijk om zijn horror & fantasy-collega Dean Koontz te omschrijven als a poor man’s Stephen King. Dat we dat niet doen komt omdat we weten dat King zijn collega’s een warm hart toedraagt. En ook omdat Koontz een imposant oeuvre bij elkaar schreef – en nog steeds schrijft. Zijn eerste roman dateert zelfs uit 1968 – en toen was er zelfs nog geen sprake van King. Koontz’ oeuvre bestaat zowel uit alleenstaande verhalen als uit series, en net als King zag hij heel wat van zijn boeken verfilmd. De bekendste adaptatie is nog steeds Donald Cammells ‘Demon Seed’ (1977) en liefhebbers van jarentachtigpulp herinneren zich vast nog ‘Watchers’, waar naderhand drie sequels op volgden.
‘Odd Thomas’ is een verfilming van Koontz’ gelijknamige roman uit 2003. Een boek waarvan in december van dit jaar de zesde sequel verschijnt. Of liever, het zevende boek rond het personage van Odd Thomas. Voeg daar nog drie ‘Odd Thomas’-graphic novels aan toe, en het mag duidelijk zijn dat de fans van Koontz het personage genegen zijn. Odd Thomas is een twintiger (vertolkt door Anton Yelchin) die in staat is om de geesten van dode mensen te zien. Handig om moordzaken op te lossen en zelfs te voorkomen. Thomas’ vriendin Stormy Llleweyn (een enthousiaste Addison Timlin) helpt hem bij het oplossen van mysteries: zelf kan ze geen doden zien, maar ze is wel op de hoogte van de gave van Odd. Ook inspecteur Porter (Willem Dafoe) weet tot wat Odd in staat is, en gebruikt Odds onorthodoxe info gretig tijdens zijn onderzoeken.
In het eerste ‘Odd Thomas’-boek draait alles rond de bodachs, monsterachtige wezens die enkel voor Odd zichtbaar zijn. De wezens kronkelen rond de lichamen van mensen waar ze een moordend oogje op hebben. Hoe meer lijkenpikkende bodachs er zijn, hoe groter de kans op serieus bloedvergieten. Aangezien de wezens Odds woonplaats Pico Mundo in grote getale overspoelen, weet hij bijna zeker dat er een grote ramp nakend is. Odd vermoedt dat ene Robert Robertson de reden is waarom de bodachs hun opwachting maken. Waarop Odd en Stormy besluiten om de man met de gekke haardos (door hen beiden ‘Fungus Bob’ gedoopt) te volgen in de hoop de ramp te kunnen verijdelen die op het punt staat Pico Mundo te treffen.
Regisseur van het relatief kleinschalige ‘Odd Thomas’ is Stephen Sommers, een man die gewend was om met budgetten van rond de honderd miloen te jongleren (‘The Mummy’), maar daar sinds het floppen van ‘Van Helsing’ niet zo gemakkelijk toegang meer tot krijgt, zelfs al deed de eerste ‘G.I. Joe’ het daarna kassagewijs meer dan behoorlijk. ‘Odd Thomas’ is naar Sommers’ doen dus een bescheiden productie, al filmt hij het allemaal alsof hij achter het roer van een megablockbuster staat. De bodachs bijvoorbeeld zien er uit als doorzichtige foetusvormen van H.R. Gigers ‘Alien’, en telkens Sommers voelt dat hij iets te lang stilstaat bij karakterontwikkeling, pakt hij uit met hip bedoelde camerafoefjes die duidelijk maken dat hij het gepraat niets vindt en zich eigenlijk liever op de actie concentreert.
Sommers regiematige aanpak heeft voor- en nadelen. De cast lijkt op maat gesneden voor een popcornvehikel waar je best niet te lang bij stilstaat: Yelchins vertolking lijkt als twee druppels water op die uit ‘Fright Night’, Timlin waant zich in een sitcom en Dafoe wandelt laconiek door het geheel – zich duidelijk afvragend wanneer het loonbriefje in de bus valt, maar tegelijkertijd professioneel genoeg om als gegoten te zitten in deze horrorpastiche. Langs de andere kant is het jammer dat Sommers de zaken niet wat bedeesder aanpakt. Door te gaan voor sfeer en niet zozeer voor overkill zou Koontz’ script immers ook dienst kunnen doen als uitstekende nagelbijter. Vraag is of dat moet wanneer je opgescheept zit met een film waarin de belangrijkste personages Odd en Stormy als voornaam hebben. Sommers mikt met zijn adaptatie duidelijk op een jong(er) publiek – of op een iets ouder publiek met een boon voor Peter Jacksons ‘The Frighteners’ – en laat de humor primeren op de spanning. Grote cinema levert het niet op, als pretentieloos tijdvullertje voor fantasyfans heeft het gelukkig genoeg kwaliteiten om op zijn minst een kijkbeurt te rechtvaardigen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.