Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Casse-Tête Chinois
Juich vrienden en vijanden, juich. Twaalf jaar nadat we voor het eerst kennismaakten met de vrolijke bende uitwisselingsstudenten uit ‘L’Auberge Espagnole’ en negen jaar na hun verdere avonturen in ‘Les Poupées Russes’ verblijdt Cédric Klapisch ons met het derde luik uit deze goedgeluimde trilogie. Al hopen we dat Klapisch er alsnog een kwartet van maakt. Of een kwintet. Of misschien toch maar niet: Xavier Rousseau (een alweer innemende Roman Duris) heeft intussen genoeg hartzeer moeten tackelen tussen punt A en punt B op zijn levensweg. Misschien is hem een anonieme en gelukkige tweede levenshelft toewensen wel een mooier afscheidsgeschenk.
Xavier Rousseau, het onofficiële filmische alter ego van Cédric Klapisch, liet voor het eerst van zich horen in de zomer van 2002. Als lichtneurotische student economie trok hij toen - onder het vaandel van een door de euro verbonden Europa - als Erasmus-student naar Barcelona. Hij maakte er kennis met gelijkgestemde zielen uit alle Europese windstreken en beleefde een ontgroeningsjaar waarin geluk en ontgoocheling (vooral in de liefde) heel dicht bij elkaar bleken te liggen. Meer moest dat niet zijn voor een poeslieve, charmante en vertederende ode aan het (jonge) leven. Klapisch’ aanleg voor flitsende montage en geinige filmische toepassingen zoals split screen en fast forward zorgden voor een hoogst aimabele kijkervaring.
Drie jaar later was Xavier terug in ‘Les Poupées Russes’: meer van hetzelfde, maar toch anders. Een afgestudeerde Xavier probeerde het toen te maken als gevierd romanschrijver en lag nog steeds romantisch in de knoop. Na zijn mislukte relatie met Martine (Audrey Tautou) raakte hij verslingerd op Wendy (Kelly Reilly) die hem vanuit Londen hielp met het schrijven in de Engelse taal. Een romance die niet van een leien dakje liep in een film die eindigde met het huwelijk van Wendy’s broer met een Russische balletdanseres in Rusland.
‘Casse-Tête Chinois’ bespaart op nogal wat personages: naast Xavier maken enkel Martine, Wendy en Isabelle (Cécile De France) de verhaalsprong mee. Niet toevallig de drie vrouwen die hem dusver het meeste genot (en kopzorgen) opleverden. Als bijna-veertiger en gevestigd auteur lijkt Xavier het ditmaal écht gemaakt te hebben in het leven. Schijn bedriegt echter, daar zijn huwelijk met Wendy niet zo standvastig blijkt te zijn. Op een niet zo heuglijke dag vertelt ze hem dat ze naar New York wil verhuizen om bij de nieuwe man in haar leven in te trekken. En uiteraard wil ze haar twee kinderen eveneens een nieuwe toekomst bieden in The Big Apple. Waarop Xavier besluit om eveneens naar New York te verhuizen zodat hij zijn kinderen regelmatig kan zien. Een plan dat niet zo eenvoudig is voor iemand met enkel een toeristenvisum op zak. Er met iemand huwen en zich laten naturaliseren lijkt de enige logische oplossing.
‘Casse-Tête Chinois’ is de minst verrassende uit Klapisch’ drieluik. Logisch, daar Klapisch hier vooral zijn eerder kunst- en vliegwerk herhaalt. Bovendien is dit de eerste film waarin Xavier het met minder nevenfiguren moet zien te rooien en hij dus eigenlijk bijna helemaal alleen op het voorplan staat. Het zuurpruimerig over metaalmoeheid hebben is echter een brug te ver: de zonnestralen dringen opnieuw diep in de poriën door, het enthousiasme van de cast zorgt voor gezellige vibes en Klapisch filmt opnieuw met de panache die de vorige twee delen kenmerkte. Wat netjes resulteert in een hoogst entertainende globetrottende mozaïekfilm die mooi in het verlengde ligt van de vorige episodes uit deze tranches de vie-trilogie. Merci, monsieur Klapisch.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.