Goed nieuws voor liefhebbers van sciencefictionsaga’s met een knipoog. In afwachting van J.J. Abrams’ hooggeanticipeerde nieuwe ‘Star Wars’-avontuur (het is nog aftellen tot december 2015) transformeert Marvel met ‘Guardians Of The Galaxy’ een minder bekende bladzijde uit zijn stripcanon naar het witte doek. Deze uitzinnige space opera knipoogt gretig naar George Lucas’ originele trilogie, maar deelt ook DNA met futuristische swashbucklers uit de jaren ’80 als ‘The Ice Pirates’ en ‘The Adventures Of Buckaroo Banzai’. Recenter schieten dan weer de absurdistische ruimtetrip ‘The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy’ en de tot cultstatus verheven tv-reeks ‘Firefly’ ter herinnering.
Centraal staat de aardse Peter Quill, die op 8-jarige leeftijd ontvoerd wordt door buitenaardse piraten. 26 jaar later begeeft Peter aka Star-Lord (Chris Pratt) zich door het melkwegstelsel als een charmante vrijbuiter die zijn hand niet omdraait voor een slinkse deal. Wanneer hij echter in het bezit komt van een mysterieuze bol, die toebehoort aan een Kree-heerser met snode plannen, haalt hij zich meer op de hals dan hij ooit had kunnen vermoeden. Samen met een door toeval samengebracht zootje ongeregeld – huurmoordenares Gamora (Zoe Saldana), wraaklustige bruut Drax (Dave Bautista), genetische gemodificeerde wasbeer Rocket (Bradley Cooper) en pratende boom Groot (Vin Diesel) – moet Peter de vrede in de galaxy proberen te herstellen.
Dat ze bij Marvel ballen aan hun lijf hebben, bewijzen ze vaak met de keuzes van hun regisseurs. James Gunn bewees zich met de horrorkomedie een begenadigd genrefilmer, maar op basis van die prent geef je de man nog geen controle over een budget van 170 miljoen dollar. Toch kreeg hij zowaar carte blanche, en het resultaat stelt allerminst teleur. Al vanaf de start wordt duidelijk dat de duiten goed besteed zijn: het voor non-adepten onbekende universum is visueel om duimen en vingers bij af te likken, de actie spat van het scherm en de CGI-karakters – met uiteraard Rocket en Groot op kop, maar nog tal van anderen – zijn pure pareltjes.
Bovendien beseft Gunn, meer dan veel andere superheldenfilmers (Zack Snyder, iemand?), dat de tong stevig in de wang mag gedrukt worden. Zeker in het eerste uur speelt humor de boventoon, met als hoogtepunt de geweldige sequentie in de gevangenis: actie, humor, originele vondsten en een vinnige regie gaan daar hand in hand. Ook de acteurs staan zich zichtbaar te amuseren. Pratt baseerde zich voor de invulling van zijn personage op sf-iconen Han Solo en Marty McFly, en dat zie je aan elke handeling. Terwijl Bradley Cooper en zelfs Vin Diesel magische dingen doen met hun stem, zelfs al heeft die laatste maar één lijntje dialoog, die hij steeds met een andere intonatie mag debiteren.
Een instant-klassieker dus? Dat helaas ook weer niet. Door het hoge tempo krijg je weinig tijd om er bij stil te staan, maar de plot is toch een beetje aan de magere kant. Bovendien zorgt de uitgesproken humoristische aanpak in de eerste helft ervoor dat van de bad guys nooit echt dreiging uitgaat. Wat vooral een probleem vormt naar het einde toe, waar die complexloze fun net iets te vaak plaats moet ruimen voor een wildgroei aan actie. En ook van de 70s-liedjesparade worden we niet echt wild. Leuke songs, hoor, maar een sciencefictionfilm – zelfs eentje die eerder de lachkaart trekt – verdient zijn eigen score. Het zijn kanttekeningen die het kijkplezier niet erg in de weg staan, maar wel maken dat ‘Guardians Of The Galaxy’ finaal toch geen nieuwe ‘Star Wars’ is.
Peter Janssens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.