Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Noah (Blu-ray)
Wat werd – en wordt – er toch wat afgeëmmerd over Darren Aronofsky’s ‘Noah’. Een bewijs dat het zelfs in deze atheïstische Twitter- en Facebooktijden gevaarlijk blijft om een religieuze film te draaien die afwijkt van de oorspronkelijke brontekst. Of er veel mensen zitten te wachten op een nieuwe versie van de Genesissaga waarin Noë de wereld heropbouwt na een zondvloed, is maar de vraag. Daar de prent het goed deed aan de bioscoopkassa’s, zou je denken van wel. Al zullen de meeste ‘Noah’ toch willen zien omwille van de potentiële spektakelwaarde, en niet zozeer uit devotie voor het woord van God.
Aronofsky’s vrije interpretatie van het bijbelverhaal deed in elk geval bepaalde delen van zowel de christelijke als de moslimgemeenschap op hun achterste poten staan. Waar het bij de christenen bleef bij wat gemor en gevloek, werd de prent in sommige moslimlanden wel degelijk uit de zalen geweerd. Altijd een beetje jammer als kunstuitingen een verbodsbord krijgen, al hebben de moslimcinefielen die het begin dit jaar zonder ‘Noah’ moesten zien te rooien, eigenlijk niet zo heel veel gemist. ‘Noah’ is immers grotendeels een kwakkelende prent die eerder aanleunt bij de neuzelende Aronofsky. Meer ‘The Fountain’ dan ‘The Wrestler’ en ‘Black Swan’ dus.
Voor wie zijn bijbel niet (meer) zo goed kent: heel lang geleden was God zo kwaad op de mensheid dat hij het niet meer zag zitten en besloot om de aarde te laten overspoelen door een zondvloed, gevolgd door plensregen die 370 dagen zou duren. De goedmenende Noah kreeg de kans zich te redden: hij mocht een ark bouwen en van elk dier een koppel meenemen. Zo kon hij tijdens de goddelijke wateroverlast blijven varen en na het optrekken van het water een nieuwe gemeenschap scheppen. Meer details vind je zowel in de bijbel (hoofdstukken zes tot negen van het Genesishoofstuk) als in de koran (in de eenenzeventigste soera). Niet alles wat je op het scherm ziet, zal je echter in die bronteksten terugvinden. De ‘watchers’ bijvoorbeeld, een soort gevallen engelen die als reusachtige rotswezens in het landschap ronddolen en wel neven en nichten lijken van de wandelende bomen uit Tolkiens sprookjesrijk, zijn een heel vrije interpretatie van Aronofsky.
Aronofsky probeerde ‘Noah’ al heel lange tijd op poten te zetten, maar hij kreeg nooit het budget bij elkaar. Dat hij het verhaal blijkbaar doodgraag wou vertellen, bleek toen hij zijn scenario als graphic novel liet uitwerken. Kwestie van er alsnog wat te kunnen mee doen. Toen Aronofsky’s carrière op kruissnelheid kwam met ‘Black Swan’ kreeg hij toch de kans om zijn droomproject te verfilmen met een begroot budget van zo’n 125 miljoen dollar. Dat hij zijn budget wijs heeft gebruikt zie je alvast op het scherm: zowel op het vlak van schaal (de opnames vonden voor het merendeel plaats in het zuiden van IJsland) als op dat van de visuele effecten (de dieren zijn allemaal – zichtbaar – digitaal en de ark ziet er op zijn zachtst gezegd imposant uit).
Kwalitatief gaat het op en neer: het ene moment zit je in opperste vervoering te kijken naar Aronofsky’s beeldenstormerij, het andere zit je verveeld voor je uit te staren. Echt boeiend kan je Noahs gefilosofeer niet noemen, tenzij je een theologiestudent bent of bij de les wil blijven om eventuele parallellen te trekken met de toestand van onze planeet vandaag. Wat ook niet helpt, is dat de cast nauwelijks kan begeesteren. Russell Crowe weet niet goed in welke richting hij zijn rol moet sturen, Anthony Hopkins loopt er voor spek en bonen bij, Jennifer Connelly en Emma Watson staan er grotendeels bij en kijken er naar en Ray Winstone doet met zijn rol van slechterik (een afstammeling van Kain natuurlijk) uitschijnen dat hij op de set van een actieblockbuster staat. Dat ‘Noah’ strafgemaakte cinema is, staat buiten kijf, maar buiten het technische aspect om valt het echter moeilijk om warm te worden van Aronofsky’s hoogst eigenzinnige visie die bijna twee uur en een half dobbert tussen kunstzinnige kitsch en grootschalige mainstream. En daar niet altijd een elegant midden tussen vindt.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.