Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Les Gazelles
Een korte, maar daarom niet minder geapprecieerde babbel met een gabber voor wie de wondere wereld van fauna en flora weinig geheimen heeft – we kunnen niet allemaal film als dada hebben – leerde ons dat gazellen hoefdieren zijn uit de familie van de holhoornigen. Wat logisch lijkt, gezien de holle humor die op het voorplan staat in de Franse komedie ‘Les Gazelles’. Al zal dat wel niet de vergelijking zijn die regisseuse Mona Achache wou oproepen: we zetten ons geld eerder in op een sierlijke en gracieuze vergelijking tussen een kudde gazellen en het vijftal vrouwen wiens avonturen Achache hier uit de doeken doet.
Vijftien jaar zijn Marie (vertolkt door coscenariste Camille Chamoux) en Eric reeds samen. Lief en leed delend, je kent dat wel. Nadat ze samen een hypotheeklening hebben ondertekend – looptijd dertig jaar – begint Marie steeds meer te flippen. Identiteitscrisis, vroege menopauze of gewoon de kolder in de kop: wie zal het zeggen. Wanneer ze op het werk dan ook nog eens een oude klasgenote tegen het lijf loopt die geniet van haar vrij en zorgeloos bestaan, slaan de stoppen definitief door: op een nacht pakt ze haar koffer, laat een verbouwereerde Eric alleen en gaat ze op zoek naar zichzelf en de zin van het leven.
Vraag is welk publiek Achache wou bereiken met haar gazellen. In de eerste plaats een vrouwelijk uiteraard: de inlay is niet van die aard om de film spontaan te zien opduiken op plaatsen waar bierflesjes met de tanden worden geopend en okselzweetgeuren worden vergeleken. Zelfs het gebruikelijke romcompubliek zal echter niet zo vlot voor de bijl gaan voor de avonturen van dolle mina Marie. Dat ze een punt achter haar relatie wil zetten, tot daar aan toe. Dat ze dit spoorslags doet zonder enige vorm van dialoog, is dan weer minder te pruimen. Het maakt van Marie van meet af aan een onsympathiek personage, wat het extra moeilijk maakt om haar zonder morren te vergezellen in haar nieuwe leven boordevol feestjes en hervonden zelfvertrouwen.
Wat we krijgen is een weinig geïnspireerde tetterfilm met stereotiepe situaties: nieuwe mannen in haar leven, een vriendin die moet bevallen, een begrijpende collega bij wie Marie zich geapprecieerd voelt, scènes met dansende en feestende vrouwen, een occasionele slapstickuitschuiver en wat levensgefilosofeer dat zelfs bij de Bond Zonder Naam geen schoorsteentegel zou halen … alles gebracht zonder gevoel voor karaktertekening of ritme – zoiets heet in het Engels allitererend sloppy screenwriting.
Ritme zit er wel een beetje in de visuele aankleding: reeds tijdens de begingeneriek zien we dat Achache in de eerste plaats een vlotte en hippe prent wou maken. Namen van de cast en crew die swipend verschijnen of opduiken op allerlei gadgets of in het straatbeeld … er is duidelijk over nagedacht. Al is zelfs die toets niet origineel: wij moesten hierbij vooral denken aan Cédric Klapisch’ trilogie (‘L’Auberge Espagnole’, ‘Les Poupées Russes’ en ‘Casse-Tête Chinois’) waar deze tierlantijntjes wel werkten, vooral omdat Klapisch ze doortrok in zijn narratie en personages schetste waar je op zijn minst twee uur mee wil doorbrengen. Bij tuttemie Marie kregen we het al na een kwartier op onze heupen. Of hoe ‘Les Gazelles’ vooral genereert in de edele kunst van het ophalen der schouders: echt veel nieuwe zieltjes zal het feminisme er alvast niet door winnen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.