Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Walk Of Shame
Zou er – behalve naaste familie- of gezinsleden – eigenlijk iemand zijn die de carrière van Steven Brill van nabij volgt? En zo ja, waarom dan? Met titels als ‘Heavyweights’, ‘Little Nicky’, ‘Mr. Deeds’, ‘Without A Paddle’ en ‘Drillbit Taylor’ filmde hij nou niet meteen een oeuvre bij elkaar dat erom vraagt om via verzamelboxen het huis van vele cinefielen te sieren. Met ‘Walk Of Shame’ - zijn eerste zelfgeschreven script op veertien jaar tijd – zal hij ook geen nieuwe zieltjes winnen. Toegegeven, het resultaat is niet zo tenenkrommend als zijn samenwerkingen met Adam Sandler, wat meteen het meest positieve is dat er te melden valt over deze ‘middle of the road’-komedie.
Elizabeth Banks kruipt in de huid van Meghan Miles, een nieuwsanker dat kans maakt op een belangrijke promotie bij een landelijke zender. Wanneer ze hoort dat ze die promotie niet krijgt, stort ze zich samen met twee vriendinnen in het nachtleven en belandt ze in het bed van de aimabele barkeeper Gordon (James Marsden). Wanneer ze bij het wakker worden haar telefoonberichten checkt, hoort ze dat ze alsnog kans maakt op de nieuwe job. Maar dan moet ze wel op tijd in de nieuwsstudio verschijnen. Gekleed in een weinig verhullende sexy jurk en zonder vervoermiddel – haar auto werd weggesleept omdat hij verkeerd geparkeerd stond – blijkt dat echter een echte calvarietocht te worden.
Opvallend is dat ‘Walk Of Shame’ een verrassend brave komedie is. De gortigheden die schering en inslag zijn in het Judd Apatow-tijdperk blijven hier grotendeels achterwege. De running joke is weliswaar dat Banks gans de film door wordt aanzien en uitgescholden voor ‘goedkope hoer’, maar dat is nauwelijks vulgair te noemen in tijden waarin uitwerpselen als decoratie worden gebruikt. Het is wel flauw, zeker als rode draad in een script dat een opeenvolging van geestige gebeurtenissen zou moeten bevatten. Bovendien zit er maar weinig animo in de tics van Banks, wat leidt tot een flets lach-of-ik-schiet-resultaat. Hier en daar is er in de zijlijn wel een geslaagde grap te rapen – inclusief verwijzing naar ‘The Goonies’ – maar de goede vondsten zijn te schaars om ‘Walk Of Shame’ van de middelmaat te redden.
Jammer dat wat vandaag de dag in Hollywood voor een ‘screwball comedy’ moet doorgaan in veel gevallen nauwelijks het sop van de kool waard is. Nochtans is het een genre waar de Amerikaanse droomfabriek ooit heel sterk in was. Wie echt onbekommerd wil lachen, snort deze beter een van die talloze parels op. Of zet zich nog eens schrap voor Martin Scorseses ‘After Hours’: een veel beter ‘man/vrouw op de loop’-rolmodel dan deze afgezaagde dertiende uit het dozijn.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.