Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Grimm, seizoen 3
Een reeks die – vooral in Amerika weliswaar – verrassend veel fans telt, is ‘Grimm’. Wat meteen verklaart waarom de serie in the land of the free and the home of the brave inmiddels aan zijn vierde seizoen begonnen is. Wij doen het voorlopig nog met het derde, en dat start netjes waar het tweede cliffhangergewijs finishte. Het goede nieuws is dat de derde ‘Grimm’-worp intrinsiek niet moet onderdoen voor de vorige twee. Ettelijke uren kijkplezier zijn alvast gegarandeerd. Al stelt de vraag zich of het geen tijd wordt dat ‘Grimm’ wat meer risico’s begint te nemen in plaats van elke aflevering volgens hetzelfde stramien op te bouwen.
Voor wie een korte recap wil: ‘Grimm’ haalt de mosterd bij oude sprookjes en sagen – van de broertjes Grimm en andere auteurs – en toont hoe afstammelingen van de mythologische sprookjesfiguren vandaag de dag nog steeds in grote getale op aarde vertoeven. Deze ‘wesen’ zijn enkel zichtbaar in hun menselijke vorm, behalve als je een grimm bent: dan kan je ook hun niet-menselijke gedaante waarnemen. Politie-inspecteur Nick Burkhardt (David Giuntoli) is zo’n grimm, wat hem in staat stelt om de meeste misdaden die in Portland door wesen worden gepleegd netjes op te lossen. In het overkoepelend verhaal zien we dat Nicks overste Renard eveneens een wesen is. Een hooggeplaatste zelfs, die in het verzet zit tegen de koninklijke wesen die terug de macht willen grijpen. Duidelijk allemaal, toch?
Elke aflevering van ‘Grimm’ heeft een centrale misdaadplot, die zo goed als altijd binnen de contouren van veertig minuten wordt opgelost. Daarnaast is er de rode draad, waarin de interne strijd tussen de wesen op het voorplan staat. In de vorige seizoenen werd die draad pas naar de laatste afleveringen toe echt belangrijk. Nu is hij al van het begin aanwezig, en wordt hij in zowat elke episode geïntegreerd. Wat als voordeel heeft dat je bij de overkoepelende verhaallijn betrokken blijft. Nadeel is dan weer dat de ‘verrat’ en ‘royals’-intrige af en toe geforceerd overkomt. En net – zoals eigenlijk alles een beetje bij ‘Grimm’ – te gehaast oogt.
Voor alle duidelijkheid: dit klinkt negatiever dan het eigenlijk is. ‘Grimm’ blijft in de eerste plaats jolly good fun. De ‘morf’-effecten zijn weliswaar nog steeds wisselvallig van kwaliteit, maar dat mag de pret niet drukken. Aan afwisseling alweer geen gebrek: na de dubbele opener waarin Nick moet zien te genezen van zijn zombievirus, zetten de scenaristen alle zeilen bij voor wat alweer een mooie verzameling wesenactiviteit is. De ene keer zit je in de riolen mee te zoeken naar krokodillenmensen, een andere ontmoet je tienermeisjes die sirenes blijken te zijn, de demonische voorvader van de kerstman duikt op en zelfs aan exorcismes en demonische gebedsgenezers is er geen gebrek. En dat is slechts een kleine greep uit het aanbod.
‘Grimm’ blijft dus bekoren, maar tegelijkertijd ook iets teveel ter plaatse trappelen. Een beetje buiten de lijnen van het keurslijf kleuren door bijvoorbeeld de karaktercombinaties eens door elkaar te gooien zou kunnen helpen om van ‘Grimm’ een nog betere reeks te maken dan ze nu al is. Extra schouderklopjes zijn er als vanouds nog steeds voor de mooie manier waarop Europese talen in de serie worden geïntegreerd. Of hoe de Europese insteek van de sprookjes waar de mosterd werd gehaald niet volledig veramerikaniseerd is. Mooie en attente research zowaar. Het echte afsluitend tromgeroffel is uiteraard voor onze favoriete ‘bluttbat’ Monroe. Silas Weir Mitchell is alweer scènestelend uitstekend als klokkenherstellende weerwolf met een hart van goud. Onze kop eraf als Mitchell in de nabije toekomst geen handtekeningen zettende gast wordt op F.A.C.T.S. of andere gelijkaardige conventies.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.