Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Pride
Op de 41e editie van het Gentse Filmfestival – of Film Fest Gent, zoals het inmiddels een tweetal edities heet – ging ‘Pride’ met een van de publieksprijzen aan de haal. Wie de film ziet, zal daar alle begrip voor hebben. Deze vaak uitbundige mengeling van komedie en drama nestelt zich immers in het rijtje van klassiekers als ‘The Full Monty’ en ‘Billy Elliot’, en gaat zowaar nog crowdpleasender te werk. Met dank aan een zich volledig gevende cast met bekende en minder bekende namen. En aan een potent gegeven.
Dat Groot-Brittannië in de punkjaren tachtig tijdens de jaren van Thatchers bewind troebele tijden kende, is geen nieuws voor iedereen die een beetje mee is met de geschiedenis van de laatste decennia. Of voor wie regelmatig eens een Brits filmpje meepikt. De mijnstakingen en de clash tussen de mijnwerkers en de ordediensten zijn in dat opzicht niet nieuw. Wel nieuw/vergeten is dat de mijnwerkers op een bepaald moment een hart onder de riem kregen van holebi’s. Die werden net als de stakers geviseerd door de Britse goegemeente en ze vonden het niet meer dan logisch om hun ‘broeders’ financieel en mentaal te steunen. In Londen werd ‘Lesbians And Gays Support The Miners’ boven het doopvont gehouden. Wat aanvankelijk begon met het collecteren aan de kant van de straat, groeide al snel uit tot een goed geoliede machine waarbij contacten tussen de holebi’s en de mijnwerkers tot stand kwamen.
Zij het niet zonder slag of stoot. De machomijnwerkers en hun vaak onwetende of angstige entourage waren niet zomaar te vinden voor verbroedering met de ‘puffs’ en ‘queers’. Het onbegrip ging zelfs zo ver dat de mijnwerkersvakbond op een bepaald moment financiële hulp weigerde, zelfs al was LGSM hun grootste geldschieter. Uiteindelijk bleek het water tussen beide gemeenschappen – uiteraard – minder diep dan gedacht.
Als goedgevoel propagerende propagandafilm voor de holebizaak speelt ‘Pride’ grotendeels op veilig. De cast mag vaak ongebreideld schmieren en dat levert zowel geslaagde scènes op – de discopassage van Dominic West – als minder geslaagde – Imelda Staunton die de geneugten van de dildo ontdekt. Zij die ‘Pride’ ongenuanceerd vinden, hebben zeker een punt. Al maakt dat het resultaat er niet minder goed op. Onder de feel good-laag zit immers een interessant drama verborgen. De reconstructie van de mijnwerkersstakingen en inzet van LGSM – benefietconcert inclusief – lijken wel uit de teletijdmachine ontsnapt en maken van ‘Pride’ sowieso een must voor iedereen met interesse in de jaren tachtig. En ongenuanceerd of niet, regisseur Matthew Warchus en scenarist Stephen Beresford creëren een mooi evenwicht tussen de uitbundige humor en het iets subtieler uitgespeeld drama.
De cast is eveneens uitstekend. Bekende koppen als Paddy Considine, Bill Nighy, Imelda Staunton en Dominic West gooien zich vol overgave op hun rollen en krijgen mooie steun van de meer onbekende namen. Die na hun passage hier alvast andere mooie nieuwe aanbiedingen kregen. Ben Schnetzer (ook te zien in ‘The Book Thief’) is van de partij in Duncan Jones’ ‘Warcraft’ en Andrew Scott verzekerde zich van een plaats in ‘Spectre’. Op zoek naar een crowdpleaser met relevante maatschappelijk en historische ondertoon? Zoek niet verder: ‘Pride’ omarmen is niet zozeer een optie, maar een must.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.