‘Welp’ is veel dingen, maar het is niet de eerste Vlaamse horrorfilm. Nochtans wilden heel wat weinig bij de pinken zijnde (film)journalisten ons dat doen geloven toen de film vorig jaar in oktober zijn bioscooppremière beleefde. Het is zelfs niet eens de eerste Vlaamse slasherfilm. In 1982 regisseerde Guy Lee Thys al ‘De Potloodmoorden’, en die speelde daarmee in op de toen volop bloeiende Amerikaanse slasherrage. Jan Verheyen kwam twintig jaar later met ‘Alias’ op de proppen, en in dat zelfde jaar leverde Marc Ickx met ‘Engine Trouble’ een Vlaamse variant op ‘The Texas Chainsaw Massacre’ af. En wie thuis is in de Vlaamse cultcinema op dvd, kan vast nog wel meer Vlaamse horrortitels opnoemen.
‘Welp’ is waarschijnlijk wel de eerste Vlaamse horrorfilm die in een mum van tijd veelvuldig aan het buitenland werd verkocht, en wereldwijd door horrorfans werd opgepikt als ‘one to watch’. Goed nieuws voor debuterend regisseur Jonas Govaerts, die als zelfverklaarde horrorfanboy niet anders kan dan kicken op al die internationale aandacht. Aandacht die trouwens voor het grootste deel terecht is: Govaerts vindt met ‘Welp’ geenszins het warm slasherwater uit, maar de talrijke knipogen naar klassieke horrorprenten maken er ontegensprekelijk een geinige prent van. Voor mechanisch-getelefoneerde scènes is geen plaats. Govaerts filmt in de eerste plaats met liefde voor het genre, en dat merk je.
De film waar ‘Welp’ het meest vergelijkingen mee oproept is ‘Friday The 13th’. Wat grotendeels door de setting komt: erg veel verschil is er immers niet tussen een zomerkamp en een scoutskamp. Een groep Vlaamse scouts trekt op kamp naar Wallonië. Leiders van dienst zijn Chris (Titus De Voogdt) en de op zijn zachtst gezegd tegendraadse Peter (Stef Aerts). Ook Peters vriendin Jasmijn (Evelien Bosmans) is van de partij om de scoutspagadders in het oog te houden. Omdat het gereserveerde kampeerterrein is ingenomen door een stel plaatselijke en lawaaierige nozems, besluiten de scouts om hun tenten op te slaan in het nabijgelegen bos. En daar is het niet pluis, ontdekt Sam (een sterk debuterende Maurice Luijten), de outsider/nieuwkomer in de groep. Niemand hecht echter geloof aan zijn bewering dat er een weerwolfjongen in het bos schuilt. Dat hadden ze beter wel gedaan, want het duurt niet lang vooraleer het bloed daadwerkelijk bij beken begint te stromen.
‘Welp’ is het sterkst wanneer de gruwel wordt gesuggereerd. Niet dat Govaerts bespaart op de – naar Vlaamse normen – gruwelijke gore. Zo komt hij met een paar ingenieuze booby traps op de proppen die de fans van het genre ten zeerste zullen smaken. Toch scoort ‘Welp’ het best in de set-up: de aardige vertolkingen en het spelen met de verwachtingen zorgen voor geslaagd griezelvertier. In het laatste halfuur – wanneer de splattereffecten meer op de voorgrond komen – moet Govaerts de rol wat lossen. Grotendeels omdat de plot iets teveel van zijn pluimen laat hangen. Kai blijkt immers niet de enige slechterik te zijn, en Govaerts laat een kans liggen om echt subversief te zijn door te kiezen voor een twaalfjarige moordenaar. Door alsnog op de proppen te komen met een volwassen weirdo ondergraaft Govaerts zijn eigen film wat. En het mocht gerust allemaal nog een beetje langer duren: tien minuten meer karakterontwikkeling en iets meer serpentinebochten tijdens de climax hadden ongetwijfeld voor een nog sterkere of meer doorleefde film gezorgd.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.
