Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Horns
Dat de appel niet ver van de boom valt, bewijst het oeuvre van Joe Hill. Deze jongeman (lentes: 42) werd geboren als Joseph Hillstrom King, en is een van de twee zonen van Stephen King. Door nadrukkelijk te kiezen voor een niet-gelieerde schrijversnaam maakt Joe alvast duidelijk dat hij niet blindelings wil teren op de reputatie van zijn vader. Al kon hij dat gezien zijn oeuvre zeker hebben gedaan: zowel ‘Heart-Shaped Box’ (2007), ‘Horns’ (2010) als het ambitieuze ‘NOS4A2’ (spreek uit als ‘Nosferatu’) (2013) zijn schatplichtig aan het oeuvre van zijn vader. En ja, dat is wel degelijk een compliment.
Van die drie werken is ‘Horns’ misschien wel het boek dat het meest aanleunt bij de essentie van Stephen King. Gebroken volwassenen met trauma’s die teruggaan tot de kindertijd zijn eveneens een constante in Kings werk (zie onder meer ‘It’), net als de littekens die een verdoemde romance met zich meebrengen. Geen makkelijk boek om te verfilmen, toch waagde Alexandre Aja (‘Haute Tension’, ‘The Hills Have Eyes’, ‘Piranha 3D’) zijn kans. Meteen een buitenbeentje in zijn carrière, daar hij zich ditmaal niet moet concentreren op gore splatterbuien, maar vooral de psyche van de personages moet doorgronden.
Hoofdpersonage is Ig Perrish, en die wordt door de goegemeente van het stadje Gideon in New Hampshire verdacht van de moord op Merrin Williams, zijn ex-verloofde. Ig houdt zijn onschuld staande, en is van plan om uit te pluizen wie de echte dader is. Tegelijkertijd torst hij een schuldgevoel mee, omdat de relatie met Merrin net was beëindigd voor haar dood. Op een ochtend ontwaakt Ig met twee hoorns op het hoofd. Met andere woorden, hij wordt – op een weliswaar onverklaarbare manier – de waarlijke duivel waar iedereen hem voor aanziet. Met de hoorns komen ook onwezenlijke krachten: mensen vertellen hem steeds spontaan hun diepste geheimen en verlangens, en wanneer hij iemand aanraakt kan hij in diens verleden kijken. Scary shit heet zoiets, tegelijkertijd is het het erg handig bij zijn speurtocht om de waarheid te ontdekken en terug met zichzelf in het reine te komen.
De verfilming van ‘Horns’ volgt de niet-lineaire structuur van Hills roman. De film begint als Ig al van de moord wordt verdacht, wie zien hoe hij de hoorns ontwikkelt en krijgen dan pas een lange flashback naar de kindertijd van Perrish. Eens die achter de rug is, ontvouwt de romance zich tussen Ig en Merrin om ten slotte te eindigen met de afwikkeling van de moordzaak. De apotheose is zowel in het boek als de film eerder freaky dan scary – Hill en Aja trekken de bijbelse metaforen heel sterk door en die hoogdravendheid vloekt een beetje met het menselijke aspect van de relatie tussen Ig en Merrin die het echte hart van ‘Horns’ vormt.
Scenarist Keith Bunins volgt de roman van Hill vrij trouw. Net zoals bij de meeste Stephen King-verfilmingen is vrij trouw echter niet genoeg om een volledige home run te scoren. In die optiek is ‘Horns’ te vergelijkingen met de vroege Stephen King-adaptaties zoals ‘Cujo’, ‘Christine’ en ‘The Dead Zone’: op zich degelijke films, die er echter niet in slagen om de mooi uitgetekende innerlijke textuur van de personages weer te geven. Dat is ook hier het geval: ‘Horns’ tekent de bovennatuurlijke detectiveplot netjes uit, maar de romance tussen de filmpersonages haalt het niet bij die uit de roman. Net omdat net die extra literaire laag ontbreekt: in sommige gevallen is het wel degelijk een woord of zin dat meer zegt dan duizend beelden.
Niet dat ‘Horns’ een slechte film is. Daarvoor is het bronmateriaal te sterk en te intrigerend. Tonaal valt hij tussen twee stoelen: au fond is ‘Horns’ een volbloed horrorfilm, soms is het een gitzwarte komedie en zelfs een religieuze satire. En Aja tekent sommige zaken iets te breed uit, terwijl net een klein penseel vereist was om alle nuances te accentueren. Wel opvallend – en geslaagd – is de vertolking van Daniel Radcliffe als Ig. Op het eerste zicht een vreemde keuze – behalve uit commercieel standpunt – maar Radcliffe maakt zich het personage eigen en groeit in zijn rol. Net zoals eveneens het geval was in de romcom ‘What If’ eigenlijk. Radcliffe zal het moeilijk hebben om zijn imago van Harry Potter af te schudden, hij kiest alvast niet voor de meest makkelijke films, en dat siert hem.
Wie ‘Horns’ heeft gelezen zal constateren dat Aja – wars van de te grove borstel – het boek zeker geen oneer heeft gedaan. Wie niet vertrouwd is met het bronmateriaal zal misschien een langere inlooptijd nodig hebben om de plot ten volle te appreciëren. De aanhouder wint: want zelfs al schort er wel wat aan ‘Horns’, dat dit een hoogst origineel horror- en thrillerdrama is staat buiten kijf. Of – voor wie graag met een spreekwoord eindigt – als een paal boven water.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.