Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bird People
Het eerste uur is voorbehouden voor Gary. We zien hoe hij de slaap niet kan vatten in zijn hotelkamer, hoe de meeting met zijn Franse klanten hem niet kan boeien en hoe hij het niet ziet zitten om ’s anderendaags al te vertrekken naar Dubai waar hij een prestigieus project in goede banen moet leiden. Een paniekaanval later neemt Gary een beslissing: hij laat de vlucht naar Dubai voor wat die is, en informeert zijn Amerikaanse werkgever dat hij ontslag neemt. Een frisse start, want hij voelt zijn leven uit elkaar vallen als een ondergedompeld suikerklontje. Een boodschap die ook zijn echtgenote (Radha Mitchell) te horen krijgt tijdens een skypeconversatie: Gary zegt dat hij wil scheiden, daar hij alle strubbelingen in zijn liefdeloze huwelijk eveneens beu is. Dat hij daarbij ook zijn kinderen opoffert, moet dan maar. In het tweede uur volgen we Audrey. Haar bazin vraagt haar voortdurend om langer te werken, waardoor ze bijna geen tijd meer heeft om voor haar examens te studeren of om van haar jeugd te genieten. Wanneer ze op een avond na een stroompanne naar het dak van het hotel gaat, transformeert ze in een mus. Als een vogel zo vrij observeert ze de mensen in de kamers die ze schoonmaakt en droomt ze van een onbekommerd leven - katten en uilen even buiten beschouwing gelaten blijkbaar.
‘Bird People’ is om verschillende redenen geen makkelijke zit. De meest voor de hand liggende is natuurlijk de lange sequentie waarin Audrey mus wordt. Al dan niet in haar fantasie of in het echt: dat moet iedereen maar voor zichzelf interpreteren. Feit is dat je plots bijna een halfuur zit te kijken naar een film die uit het standpunt van een mus wordt verteld. Hoedje af alvast voor de vogeltrainers en de crew die deze beelden schoot. Een tweede uur dat qua toon nogal haaks staat op het eerste uur dat werd afgesloten met een liefdeloze en harde confrontatie waarin een gefaald huwelijk tot op het bot wordt ontleed. De symbiose tussen de crue werkelijkheid en het sprookjeselement raakt nooit echt met elkaar verbonden, en zal er voor velen waarschijnlijk zelfs te veel aan zijn. Wat wel werkt is de manier waarop Ferran de steriele grootstad inkleurt: de lege hotelkamers en de vele travellings op het forenzenhart van Parijs zijn mooi weergegeven en bepalen mee de toon van de prent. Hier en daar moesten we zelfs aan Michael Haneke denken, al zou die de ennui – en de hoop – uiteraard nog sterieler hebben ingekleurd, en in geen geval David Bowies ‘Space Oddity’ op de klankband hebben gegooid. Een ‘oddity’ is ‘Bird People’ in elk geval: wie er geen graten inziet om de dagelijkse sleur een magisch-realistische jas aan te trekken kan er zich zelfs twee uur lang door laten bekoren.