Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
La Prochaine Fois Je Viscerai Le Coeur
De politie, uw vriend? ’t Zal toch niet in ‘La Prochaine Fois Je Viscerai Le Coeur’ zijn. In deze alweer compact getitelde Franse prent is de flik van dienst immers een seriemoordenaar. ‘Maniac Cop’ dus, maar dan realistischer, want gebaseerd op ware feiten uit de jaren zeventig. Wat alvast voor een graad realisme zorgt die – dichterlijke vrijheden niet te na gesproken - het constant op de loer liggende ‘yeah, right’-gevaar een ferme tik onder de kont verkoopt.
‘La Prochaine Fois …’ is gebaseerd op het boek ‘Un Assassin Au-dessus De Tout Soupçon’ van Yvan Stefanovitch. Daarin wordt het verhaal uit de doeken gedaan van agent Alain Lamare. Een op het eerste zicht plichtsbewuste agent uit het Noord-Franse Olse, die echter een gedreven en manipulatieve seriemoordenaar bleek te zijn. In de film noemt Lamare Franck Neuhart en wordt hij vertolkt door Guillaume Canet. Regisseur Cédric Anger concentreert zich op de laatste maanden uit zijn ‘carrière’ en begint al meteen met de voorbereiding op de ontvoering van een slachtoffer. De toon is van meet af aan gezet, al concentreert Anger zich gaandeweg meer op de mindset van Franck en blijkt het waarom uiteindelijk belangrijker dan het hoe. Vast staat dat Neuhart/Lamare een geslepen spel speelde. Hij stuurde immers zelf anoniemee brieven naar het poltiekorps van Olse, hen daarmee uitdagend om hem te klissen. Daardoor maakte hij uiteindelijk zelf deel uit van het team dat werd gevormd om hem op te sporen.
Neuhart wordt geportretteerd als een schuwe man die het moeilijk heeft om te gaan met vrouwelijke attenties. Hij leeft methodisch en gecalculeerd, maar dreigt het noorden te verliezen als zijn poetsvrouw Sophie (Ana Girardot) haar gevoelens voor hem blootlegt. Franck is daar niet ongevoelig voor, al is nooit duidelijk of hij echt wat voor haar voelt of dat hij haar tolereert om uiteindelijk van de straat te geraken. Feit is wel dat zijn omgang met Sophie zijn sowieso al gedeukte psyche geen goed doet.
Anger houdt veel zaken ambigu. Er wordt wel gehint wat Franck drijft, maar het blijf eerder bij suggereren dan echt tonen, Franks homo-erotische wensen en verlangens inclusief. Tonaal zorgt Anger voor nogal wat verschuivingen: de ene keer ademt alles de sfeer uit van een spannende thriller, dan weer regeert Koning Drama en ook zijn neefje Prins Zwarte Humor komt geregeld de balzaal binnen. Dat zorgt er voor dat ‘La Prochaine Fois …’ nooit voorspelbaar wordt, tegelijkertijd kan Anger niet verhinderen dat zijn film te vrijblijvend en afstandelijk is om er echt door meegesleept te worden. Een van de redenen hiervoor is dat de dosis fictie bij tijd en wijlen hoger ligt dan wat er echt is gebeurd. Wat de vraag doet rijzen of een sowieso al sterk waargebeurd verhaal meer als fantasie dan als realiteit te brengen wel een goede zaak was. Eerder een interessant dan een echt bevredigend kijkstuk dus, deze ‘La Prochaine Fois Je Viscerai Le Coeur’.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.