Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Hobbit: The Battle Of The Five Armies
Aan alles komt een eind. Zelfs aan Peter Jacksons omvangrijke verfilming van het oeuvre van J.R.R. Tolkien. Drie films van drie uur voor ‘Lord Of The Rings’, en dan nog eens drie van drie uur voor ‘The Hobbit’. Qua queeste kan het tellen. Velen zijn er trouwens niet rouwig om dan de saga is afgelopen. De negen films waren weliswaar allemaal succesvol, maar de algemene consensus is toch dat de kwaliteit van de ‘Hobbit’-trilogie betrekkelijk minder is dan die van ‘Lord Of The Rings’. Een verdict waar zeker wat voor te zeggen valt, al stonden de drie ‘Hobbit’-films op hun eigen manier toch ook garant voor geslaagde fantasy voor alle (leef)tijden.
Drie films van bijna drie uur, het lijkt natuurlijk wat van het goede teveel voor bronmateriaal dat zich in een binge-zitting in een ruk laat uitlezen. Dus ja, de verfilming van Tolkiens boek uit 1937 kon gerust compacter en korter. Jacksons keuze om dat niet te doen en Tolkiens wereld zo passioneel en gedetailleerd mogelijk tot leven te roepen is echter wat het is. Zeggen dat hij er zich gemakkelijk heeft vanaf gemaakt, zal alvast niet lukken.
‘The Battle Of Five Armies’ begint waar ‘The Desolation Of Smaug’ stopte. Als dat niet handig is. In het eerste kwartier zien we hoe draak Smaug (stem en motioncapturetrekken van Benedict Cumberbatch) de aanval inzet op Laketown als vergelding op de terugkeer van de dwergen naar hun koninkrijk. Een revisie van de vorige twee ‘Hobbit’-films kan trouwens zeker geen kwaad als je terug onmiddellijk mee wil zijn. Na het verdwijnen van Smaug, likken de inwoners van Laketown hun wonden. De kijker eigenlijk een beetje ook. Na het bravourestuk waar Jackson de film mee opent, zoekt hij wat naar de juiste toon en het duurt een tijd eer er weer iets echt substantieels gebeurt. Eens de strijd tussen de vijf legers losbarst blijkt die veldslag bovendien een doorslag te zijn van de vele schermutselingen uit ‘Lord Of The Rings’. Meer van hetzelfde dus, en die vaststelling is vooral koren op de molen van de tegenstanders. Ook doet Jackson iets teveel zijn best om zichtbaar te linken naar ‘Lord Of The Rings’. Zo draven Christopher Lee, Cate Blanchett en Hugo Weaving enkel op om het totale plaatje van Tolkiens universum te tonen, en niet zozeer omdat de plot hun aanwezigheid hier vereist.
Blijft dus over: de actie. En zelfs al is die nauwelijks nieuw te tonen, Jackson amuseert er zich nog steeds even zichtbaar mee als een kleuter in een ballenbad. Het zijn niet zozeer de massascènes die het meest indruk maken, maar eerder de individuele krachtmetingen. Hier en daar is de CGI weliswaar wat slordig, maar tijdens de robuuste en toch wel lichtelijk fantastisch geregisseerde confrontatie tussen Thorin (een aardige Richard Armitage) en opperork Azog valt er nauwelijks een valse noot te rapen.
Jammer dat Jackson die kwaliteit niet overal doortrekt. Nu lijkt het eindresultaat af en toe iets teveel op een verplicht nummertje voor de completisten. De laatste ‘Hobbit’-film is dus zeker niet de beste van de drie, waardoor dit geen afscheid in opperste schoonheid is geworden. Toch een beetje metaalmoeheid dus, terwijl daar in de vorige twee delen niet erg veel van te merken was. Jackson kan zich in elk geval terug op andere projecten concentreren, en het eerstvolgende zou wel eens ‘The Adventures Of Tintin: Prisoners Of The Sun’ kunnen zijn. Of ook niet. De wegen van Hollywood zijn en blijven nu eenmaal ondoorgrondelijk.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.