Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Dreamgirls
Jamie Foxx heeft het wel begrepen op musicals. Een paar jaar geleden acteerde hij zichzelf naar een onverdiende Oscar in ‘Ray’ en hetzelfde liedje hoopte hij nu over te doen in ‘Dreamgirls’, de nieuwe film van getalenteerd cineast Bill Condon (‘Kinsey’, ‘Gods And Monsters’). Een Oscarnominatie zat er dit jaar echter niet in voor de ster uit onder andere ‘Collateral’ en ‘Jarhead’, maar de film kon toch rekenen op acht andere nominaties.
‘Dreamgirls’ is losjes gebaseerd op de geschiedenis van The Supremes en verhaalt de lotgevallen van drie zangeressen, die het schoppen van achtergrondkoortje tot hoofdact. Qua verhaal heeft deze ode aan de ouderwetse musicals bijzonder weinig om het lijf en halverwege heb je het gevoel dat ook de scenaristen dit ten volle beseffen. Het ene liedje volgt het andere op, maar het voegt allemaal weinig toe. Het eerste halfuur maakt de film nochtans een prima en veelbelovende start. De personages worden op gestructureerde wijze voorgesteld en geen enkele introductie voelt geforceerd of irreëel. Het is pas als de drie zangeresjes hun weg naar eeuwige roem inzetten dat de film de bal misslaat. Nog een extra minpunt is dat iets over halfweg een deel van de dialogen plotseling ook gezongen worden. Bijvoorbeeld tijdens een lange ruziescène tussen twee hoofdpersonages; het is een essentieel moment in de plot, maar door de hele scène - bijna vijftien volle minuten - te zingen in plaats van gewoon te acteren, verliest het geheel een pak spankracht. Het raakt je veel minder en bijgevolg gaat ook de boodschap van de film ten onder.
Jammer eigenlijk, want ‘Dreamgirls’ van de hand doen als een volslagen mislukking zou te makkelijk zijn. Het gebundelde talent - vooral achter de camera - verdient zeker een pluim, maar het eindresultaat is een iets te voorspelbare aaneenschakeling van zang- en dansfragmenten. En wie graag swingt, gooit waarschijnlijk veel liever een schijfje met gouden Motown classics in de cd-speler. Het acteerwerk is opvallend wisselvallig. We zijn geen liefhebbers van Jamie Foxx en ook met z’n vertolking in ‘Dreamgirls’ zal hij ons niet van die mening doen afwijken. Al moet wel gezegd dat hij er zelf weinig aan kan doen. Z’n personage wordt vaak ondankbaar in een hoekje gedrumd en nooit heb je eigenlijk het gevoel dat hij prominent aanwezig is, ook al heeft hij de meeste screentime. Wel goed op dreef is Jennifer Hudson als één van de drie zangeressen; ze is pakken sterker dan collega Beyonce Knowles en zelfs op muzikaal front geeft ze anderen moeiteloos het nakijken. Een andere opvallende bijdrage is afkomstig van Eddie Murphy, die voor z’n vertolking reeds alle lof van de internationale vakpers in ontvangst mocht nemen. Iets te veel eer als je ’t ons vraagt, maar slecht brengt hij het er alleszins niet vanaf. Verder is het ook uitkijken naar een leuk bijrolletje van oude bekende Danny Glover.
‘Dreamgirls’ bezit een pak potentieel, maar het resultaat is niet meer dan een semi-biografische en vrij oppervlakkige musical.