Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
These Final Hours
Ozploitation en de apocalyps: probeer maar eens om niet aan ‘Mad Max’ of een afgeleide te denken. Extra moeilijk nu ‘Mad Max: Fury Road’ pletwalsgewijs nieuwe genrezieltjes wint. Zak Hilditch laat in het intense eerste kwartier van ‘These Final Hours’ uitschijnen dat hij de exploitatielijnen gaat volgen, maar slaat vrij snel een minder actiegerichte en meer contemplatieve weg in.
De wereld is om zeep. Een vaststelling waar niet aan te ontsnappen valt in ‘These Final Hours’. Een impact tussen een asteroïde en moedertje aarde is daar schuldig aan. Australië is het laatste continent waar het licht uitgaat, en heeft bij aanvang van de film nog zo’n twaalf uur te gaan. Hoe breng je als bijna-dode mens die halve dag door? Samen met je geliefde(n), helemaal alleen of snuivend en konijnend op een einde van de wereld-rave? James kiest voor het laatste, zij het niet helemaal van harte. Hij kiest voor het feest omdat zijn vriendin Vicki daar ook is en omdat hij er het schuldgevoel naar zijn andere vriendin Zoe – die een kind van hem verwacht – wil temperen. Op weg naar de fuif ziet hij hoe twee mannen een jong meisje willen ontvoeren om haar te misbruiken. James speelt even Mad James en redt het meisje Rose uit hun klauwen. Waarop Rose hem vergezelt naar het feest, terwijl ze eigenlijk wil dat James haar verenigt met haar ouders. En zo worden de laatste uren uit het leven van James vooral een gewetenskwestie: heeft het zin om nog het goede te doen wanneer er letterlijk geen morgen meer is, of druk je beter elke vorm van hoop en redemptie de kop in?
Zak Hilditch bewijst met ‘These Final Hours’ uit het goede filmische (low budget) hout gesneden te zijn, al moet de tweede helft een beetje de duimen leggen tegen de eerste. Hilditch’ keuze om vooral humane beslissingen op het voorplan te zetten vlak voor de grote vernietigende klap zorgt sowieso voor een bevredigend resultaat – en een mooi gekozen eindshot. Zijn klassiekers kent Hilditch duidelijk ook: de radiocommentaar die tegelijkertijd dienst doet als aftelklok is een mooie knipoog naar John Carpenter (‘The Fog’) en Walter Hill (‘The Warriors’).
Het vraagt tot op zekere hoogte lef om binnen de contouren van exploiterende B-cinema in de eerste plaats het menselijke op het voorplan te zetten. Zeker omdat je weet dat je vastzit in een prent waarin op het eind geen deus ex machina gaat verschijnen om de wereld alsnog van de ondergang te redden. Niet dat Hilditch de actie- en thrillerliefhebbers op hun honger laat zitten: het tempo ligt bij vlagen ontzettend hoog en scènes als die waarin James de twee pedofielen een kopje kleiner maakt, gaan niet in de koude kleren zitten. Dat Hilditch geen echte klassieker aflevert, is hem vergeven. Zeker omdat een kruisbestuiving tussen ‘Mad Max’ en ‘On The Beach’ best wel een originele vondst te noemen is.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.