Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Orange Is The New Black, seizoen 2
In de vierde aflevering van het tweede seizoen van ‘Orange Is The New Black’ wordt het liefdesthema van ‘Footloose’ vanonder de mottenballen gehaald. ‘Almost Paradise’ – gezongen door Mike Reno van de groep Loverboy en Ann Wilson van Heart – was destijds een respectabele hit in Amerika met een zevende plaats in de Billboard Hot 100. Voor heel wat Amerikaanse bakvissen tijdens de zomer van 1984 dé slijmsong bij uitstek. Net dat lied opvissen en niet pakweg het veel bekendere ‘Up Where We Belong’ zegt veel over de finesse en subtiele kunde van de makers van deze serie. Niet gaan voor het meest voor de hand liggende, maar de pijlen richten op de laag er net onder. Een combinatie die al vonken en vuur gaf in het eerste seizoen, en helemaal verschroeiend wordt in afleveringen veertien tot en met zesentwintig.
Even recapituleren: ‘Orange Is The New Black’ is gebaseerd op het relaas van Piper Kerman, een welgestelde blonde Amerikaanse die werd betrapt met drugs die ze vervoerde voor haar lesbische geliefde. Kerman schreef tijdens haar daaropvolgend verblijf in de gevangenis een bestsellend boek over haar ervaringen daar. Dat boek diende als inspiratie voor deze reeks - opgestart door Kenji Kohan, het geschifte vrouwmens dat eerder al vriend en vijand verbaasde met ‘Weeds’. Authenticiteit was van meet af aan geen vereiste: Kohan gebruikte het boek eerder als leidraad dan als evangelie. Bijna alle gebeurtenissen en personages waren slechts los gebaseerd op Kermans proza. Een slimme zet bleek naderhand. Door niet gebonden te zijn aan restricties, kon Kohan zich immers veel permitteren: heilige huisjes gingen onderuit, drama kreeg een menselijk gelaat, de humor kleurde pikzwart en het succes was bijna buitenaards voor streamingsite Netflix.
En ja, seizoen twee is nog beter. Nog scherper, nog tegendraadser, nog vinniger, nog stouter, nog hilarischer.. Kohan en co rijden dertien afleveringen lang een bijna foutloos parcours. Verslavend spul dat zowel slaat als zalft. Het personage van Piper Kerman staat zelfs niet eens meer centraal. Kohan gaat ditmaal resoluut voor het grotere plaatje: bijna alle personages uit de eerste reeks zijn opnieuw van de partij en de nieuwe eisen onmiddellijk aandacht op. Het grenst bijna aan het ongelooflijke hoe de omvangrijke cast zich hier geeft en blijft geven om van de personages karakters van vlees en bloed te maken. Voor karikaturen is hier amper plaats, en de manier waarop Kohan speelt met de conventies van het (vrouwen)gevangenisgenre is zonder meer top.
Een van de centrale verhaalankers is ditmaal de strijd tussen blank en zwart in Litchfield Penitentiary. Een strijd die wordt aangewakkerd met de komst van Vee (vertolkt door Lorraine Toussaint). Een ancien die ooit al eens in Litchfield zat en zich opwerpt als moederkloek voor de zwarte gemeenschap door in de gevangenis een drugs- en sigarettenhandel op te zetten. Wat zorgt voor gespannen zenuwen en ragfijn uitgetekende conflicten. Een personage slecht en doortrapt genoeg om megalomane monsters als JR Ewing en Alexis Colby met schaamrode kaken terug naar de knuffelhoek te sturen. Elke intrige in ‘OITNB’ is af: wat moeiteloos sentimenteel of geforceerd zou kunnen zijn, werkt. Op verschillende niveaus: het ene moment overheerst de lach, het andere de krop in de keel. En dat zonder valse noot.
Extra gekruide laag: de vele popcultuurreferenties, vaak gevat in hilarische dialogen. M. Night Shyamalala komt langs, een bassist met muts en walrussnor krijgt het predikaat ‘gay Edge’ en in een ronduit wonderbaarlijke sequentie wordt de theorie geopperd dat ‘Ferris Bueller’s Day Off’ eigenlijk een droom is die wordt beleefd door Cameron (het personage van Alan Ruck) en dat Ferris Bueller eigenlijk zelf niet eens bestaat. ‘Orange Is The New Black’ is heerlijk entertainment: verzorgd tot in de kleinste punten en geniaal in de details. Dertien uur uppercuttelevisie van de bovenste plank, culminerend in een seizoensfinale van anderhalf uur die ronduit verbluffend is. Bekijken, die handel. En er volgen nog minstens twee seizoenen. Broeva! Haro!
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.