Posy Simmonds heeft precies iets met klassieke literatuurklassiekers. Voor The Guardian schreef en tekende de Britse illustratrice comic strip adaptaties van ‘Far From The Madding Crowd’ (in 2005/2006) en ‘Madame Bovery’ (in 2000). Beide vervolgstrips verschenen later in boekvorm. ‘Far From The Madding Crowd’ kreeg een moderne adaptatie als ‘Tamara Drewe’ en werd in 2010 verfilmd door Stephen Frears. Voor ‘Madame Bovery’ koos ze eveneens voor een moderne versie, maar bleef ze met ‘Gemma Bovery’ titelgewijs dichter bij de originele titel. Ook dit werk is nu verfilmd. Opvallend en al dan niet toevallig: in beide gevallen vertolkt Gemma Arterton de titelrol.
‘Madame Bovary’ van Gustave Flaubert verscheen in 1856 als feuilleton in La Revue de Paris. Het werk werd bijna onmiddellijk in de ban geslagen wegens vermeende obsceniteiten. Seks verkocht blijkbaar toen ook al, want na de in de pers uitgesmeerde rechtszaak en Flauberts vrijspraak begin 1857 ging het boek als vers beboterde zoete koeken over en onder de toonbank. Tegenwoordig staat het boek bekend als een van de meest invloedrijke romans aller tijden, en een meesterwerk tout court. De roman handelt over Emma Raoult, een in het klooster opgeleide boerendochter die trouwt met de dokter Charles Bovary. Ze denkt dat het huwelijk haar een gelukkig en passioneel leven gaat schenken. Saaiheid is echter haar deel. Ook de verhuis naar de grotere stad brengt geen soelaas, waarop Emma zich op het gokken en de mannen stort en uiteindelijk depressief zelfmoord pleegt. Gezellig is anders.
In ‘Gemma Bovery’ leren we Gemma (Gemma Arterton) en haar echtgenoot Charlie (Jason Flemyng) kennen als ze van Engeland naar Normandië verhuizen. Daar trekken ze de aandacht van bakker Martin Joubert (Fabrice Lucchini) die ei zo na van zijn sokken wordt geblazen door de aantrekkingskracht van Gemma. Groot is zijn verbazing als hij merkt dat de naam van het koppel bijna identiek is aan dat van het verdoemde koppel uit Flauberts roman. Nog groter wordt zijn verbazing als hij merkt dat het leven van de twee bovendien gelijkenissen vertoont met wat er met de romanpersonages gebeurt. Martin probeert hun lot te verijdelen, maar slaagt daar niet in.
Literatuurliefhebbers hebben vast een hele kluif aan het vinden van de gelijkenissen tussen deze film en Posy’s versie en de originele roman. Soms loopt alles gelijk, soms krijgt het een humoristisch bad. Lucchini richt zich bijvoorbeeld vaak rechtstreeks tot de camera/kijker en zoetgevooisde humor is nooit veraf in wat in de eerste plaats een dramatisch verhaal met een tragisch einde is. Wie het boek niet heeft gelezen hoeft niet bang te zijn om in de kou te staan: de mengeling tussen tristesse en Normandische vakantiekiekjes heeft genoeg in huis om anderhalf uur lang mee te zijn met deze postmoderne update van een oerdegelijke klassieker. Een interessante toevoeging aan het verscheiden oeuvre van Anne Fontaine die – getuige titels als ‘Nathalie’, ‘Coco Avant Chanel’, ‘Mon Pire Cauchemar’ en ‘Two Mothers’ – niet van plan is om zich te laten inperken door een bepaalde genrekeuze.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.