Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Inherent Vice (Blu-ray)
Je hebt het pas door als het gebeurd is. Het moment waarop een regisseur zoveel krediet heeft opgebouwd dat hij eender wat mag uitbrengen en de critici zich gedwee aan zijn voeten neervlijen. Paul Thomas Anderson is dat moment gepasseerd, hij behoort dus officieel tot de allergrootsten. Tenminste, zo behoren we dat te zien. Wij vragen ons echter vooral af of al die aficionado’s aan dezelfde verdovende middelen hebben gezeten als Larry ‘Doc’ Sportello, het door enfant terrible Joaquin Phoenix vertolkte aldoor stonede hoofdpersonage uit ‘Inherent Vice’, Andersons adaptatie van de gelijknamige roman van Thomas Pynchon – zelf een excentrieke kluizenaar, die dat stadium van eeuwige adoratie bereikt heeft.
Misschien is het ook wel noodzakelijk om deze eigenzinnige kruising van ‘The Big Sleep’, ‘The Long Goodbye’ en ‘Cheech & Chong: Up In Smoke’ onder invloed gade te slaan. Je gaat nog steeds oneindig verloren lopen in de onvolgbare plot, maar je gaat je er dan misschien een stuk minder aan ergeren. Nochtans lijkt het van wal te trappen met een heldere, typisch aan de seventies-detectivecinema verwante premisse. Op een dag krijgt Doc het bezoek van zijn ex (Katherine Waterston, die heel duidelijk om haar ravissante looks werd gecast), die gebruik wenst te maken van zijn diensten als private eye. Ze vermoedt immers dat de vrouw van haar minnaar, die er op haar beurt ook een affaire op nahoudt, niet zo koosjere intenties heeft. En haar woorden zijn nog niet koud of de man is plots spoorloos verdwenen. Wat Doc op het spoor brengt van onder andere een clubje neo-nazi’s en een geheime tandartsorganisatie Golden Fang. Que?
‘Inherent Vice’ is tegelijk de antipode als evenknie van Andersons vorige film, het over een hele manege getilde ‘The Master’. Waar er in Andersons sektedrama bitterweinig gebeurde, lonkt er bij ‘Inherent Vice’ om elke hoek wel een plotwending. Of iets anders, we weten het niet precies. Alleszins iets dat de plot voedt. Maar in beide films gaat Anderson een einde met antwoorden uit de weg en roept hij bewust meer vragen op. Hij kiest bewust voor de frustrerende aanpak, maar zelfs dan levert dat nog geen kijkplezier op. Maar ach, zijn schare zelfverklaarde cinefiele fans zien er ongetwijfeld veel meer in. Nochtans doet Andersons niets waarvoor hij applaus verdient: zelfs zijn doorgaans bevlogen regiestijl heeft hier plaats geruimd voor een anonieme beeldenregistratie.
Resultaat: wij kunnen niet anders dan deze onder de noemer miskleun catalogeren, maar een interessante is het tot op zekere hoogte nog wel. Al was het maar door de cast, die je nog het meest van al motiveren om de alweer veel te lange speelduur uit te zitten. Phoenix is verbluffend, zoals altijd, al blijft het jammer dat de man er al een poosje niet meer in slaagt om écht goeie films uit te kiezen. In de bijrollen is het dan weer smullen van Martin Short, Josh Brolin (die man is waarlijk onderschat) en zelfs Owen Wilson. Nog meer smullen is het van de soundtrack: een interessante mengeling van door Jonny Greenwood van Radiohead gecomponeerde soundscapes en originele classics van Neil Young, The Marketts en de Duitse avant-gardekrautrockers van Can. Maar al van ‘Boogie Nights’ en ‘Magnolia’ weten we dat Anderson een goeie muzieksmaak heeft. Benieuwd of hij ooit nog een meesterwerk van dat kaliber uit zijn camera zal schudden. Misschien moet hij de lens om te beginnen van zijn navel weghalen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.