Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Dying Of The Light
Nicolas Cage die zelf vraagt om niet naar een film te kijken waarin hij acteert? Dan moet het wel al heel slecht zijn, zeker als je ziet in welke onmemorabele Z-films good old Nic de laatste jaren te zien was. De ironie van de zaak is natuurlijk dat ‘Dying Of The Light’ van alle take the money and run-projecten waaraan Cage zich verbond misschien wel de meest interessante is. Wat dan weer alles heeft te maken met de betrokkenheid van Paul Schrader (‘American Gigolo’, ‘Cat People’, ‘Affliction’) als regisseur en scenarist.
Paul Schrader – een paar jaar terug nog eregast op het Filmfestival van Gent – heeft een carrière om u tegen te zeggen. Naast de reeds opgenoemde titels die hij regisseerde, schreef hij spraakmakende scenario’s voor Sidney Lumet (‘The Yakuza’), Brian De Palma (‘Obsession’) en Martin Scorsese (‘Taxi Driver’, ‘Raging Bull’, ‘The Last Temptation Of Christ’, ‘Bringing Out The Dead’). Schraders laatste epistels mogen dan wel de relevantie ontberen van zijn vroeger werk, het is schrijnend dat cineasten als Schrader vandaag de dag hun films verknipt zien door executives en studiohoofden die vaak geen greintje respect voor het verleden tonen – voor zover ze met dat verleden bekend zijn.
En dat is precies wat er is gebeurd met ‘Dying Of The Light’. Schraders oorspronkelijke visie werd in de postproductie volledig verhakkeld door de producers. Je vraagt je af waarom? Als je een gerespecteerd regisseur vijf miljoen dollar toevertrouwt, en dan nog voor een film die je moeiteloos wereldwijd kan verkopen omdat een publieksnaam als Nicolas Cage de hoofdrol vertolkt, dan laat je die man toch gewoon zijn ding doen. Zelfs al stelt het resultaat teleur, je hebt nog wel altijd een echte auteursfilm in handen. Nu niet meer dus: Schrader, Cage, Anton Yelchin, Nicolas Winding Refn en director of photography Gabriel Kosuth distantieerden zich met klem van het eindproduct. Vooral Kosuth was niet mals: die hekelde het feit dat de producers het zorgvuldig door Schrader gekozen kleurenpalet volledig negeerden en de beelden achteraf terug bijkleurden: terwijl Schrader met de kleuren net verschillende facetten van het verhaal wou benadrukken.
Het door Paul Schrader geschreven script voor ‘Dying Of The Light’ deed al een tijd de ronde in Hollywood. Op een bepaald moment toonde Nicolas Winding Refn zich bereid het te verfilmen, en had Harrison Ford getekend voor de hoofdrol. Refn koos uiteindelijk voor ‘Drive’ en Ford keerde zijn kar naar verluidt omdat hij het zwartgallige einde niet zag zitten. Refn bleef aan boord als uitvoerend producent en Schrader besloot uiteindelijk om zelf de regie op zich te nemen, en castte Cage als vervanger van Ford. Een maat voor niets, zo bleek dus achteraf. Cage kruipt in de huid van CIA-agent Evan Lake. Ruim twintig jaar terug overleefde die ternauwernood een aanslag en sindsdien gaat hij gehavend door het leven en zag hij zich genoodzaakt een bureaujob te vervullen. Vervroegd pensioen dringt zich op, tot wanneer zijn beschermeling Milton (Anton Yelchin) ontdekt dat de man die Lake bijna klein kreeg nog steeds alive and kicking is. Waarop de twee zich klaarmaken voor een ongeautoriseerde wraakactie.
Hoe Schraders oorspronkelijke visie eruit zag, is niet te achterhalen. De versie zoals die door de geldschieters werd klaargestoomd, is alvast een slag in het water. ‘Dying Of The Light’ is – droog aan de haak gewogen – niet beter of slechter dan eender welk Cagevehikel van de laatste jaren. En dat is een pijnlijke vaststelling, gelet op het talent voor en achter de camera. Al is het natuurlijk moeilijk om een gefundeerde mening te geven over wat in essentie slechts een producer’s cut is.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.