DC Comics en Marvel Comics beperken zich niet tot het grote scherm om hun creaties bewegend leven in te blazen. Het televisiescherm blijkt immers evenzeer geschikt om reeksen rond superhelden op te zetten. Dat was vroeger ook al zo natuurlijk: denk maar aan de sixtiescampklassieker ‘Batman’ of de jarenzeventignostalgiebom ‘The Incredible Hulk’. Het huidige succes van het superheldengenre in de bioscoop zorgt momenteel echter voor opvallend veel series met de DC- of Marvelstempel. Marvel investeert in onder andere ‘Agent Carter’, ‘Agents Of S.H.I.E.L.D.’ en ‘Daredevil’, DC drukt zijn stempel op ‘Arrow’, ‘The Flash’ en deze ‘Gotham’. En laat deze laatste nu net de meest amusante en ambitieuze titel uit deze lijst zijn.
‘Gotham’ is het geesteskind van Bruno Heller, die eerder scoorde als producer, scenarist en (mede)bedenker van ‘Rome’ en ‘The Mentalist’. ‘Gotham’ is zijn derde hit op rij. En is – zelfs al speelt alles zich af in de biotoop van Batman – eigenlijk geen superheldensaga in de letterlijke zin van het woord. Heller toont het Gotham vooraleer Bruce Wayne in het Batman-pak kroop, vooraleer Selina Kyle transformeerde in Catwoman en vooraleer Oswald Cobblepot The Penguin werd. Ook de genesisverhalen van The Riddler, Poison Ivy, The Joker, Scarecrow, Hugo Strange, Two-Face en Mr. Freeze worden uit de doeken gedaan. Heller introduceert hen voordat hun echte superschurkenalias de bovenhand neemt, maar toont toch al duidelijke karaktertrekken van hun latere alter ego’s.
Heller kijkt niet op een knappe vondst meer of minder, en catert vooral aan de behoeften van de comicfreak die hier heel wat verwijzingen naar het DC Universum kan terugwinnen. Toch hoef je geen fan van superhelden of comics te zijn om van ‘Gotham’ te genieten. Je kan dit gewoon bekijken als een police procedural in een fantasyomgeving, net zoals ‘Grimm’ bijvoorbeeld. Wat ervoor zorgt dat Hellers geesteskind uitstekend werkt op pulpniveau. Dit is geen ‘Breaking Bad’, ‘The Sopranos’, ‘Mad Men’ of ‘The Wire’, maar wel een lekker wegkijkende actiereeks die zichzelf niet te serieus neemt, en er tegelijkertijd over waakt tweeëntwintig afleveringen lang geestig en geïnspireerd uit de hoek te komen.
De lijm die ‘Gotham’ samenhoudt is het personage van politie-inspecteur James Gordon (Ben McKenzie). In de door Tim Burton opgestarte franchise werd die vertolkt door Pat Hingle, in de Christopher Nolan-trilogie door Gary Oldman. In ‘Gotham’ leren we Gordon kennen als een jonge idealist die toetreedt tot het Gothamkorps, vastbesloten om het goede te laten overwinnen op het kwade zonder daarbij zijn geweten klem te rijden. Wat niet gemakkelijk is in een metropool waar misdaad op zijn zachtst gezegd welig tiert, en rivaliserende gangsterbendes elkaar het leven zuur maken. In de eerste aflevering zien we hoe de ouders van de jonge Bruce Wayne voor zijn ogen worden neergeschoten. Een scène die uiteraard bekend is bij iedereen die met ‘Batman’ vertrouwd is. Centraal staat enerzijds de jacht op de gemaskerde moordenaar en anderzijds de relatie die ontstaat tussen Gordon en de jonge Bruce die in hem een vaderfiguur ziet. Daarnaast zijn er nog een heleboel zijlijnintriges en politiezaken die vaak binnen een aflevering worden afgehandeld.
Het tempo van ‘Gotham’ ligt vaak verschroeiend hoog, maar er is genoeg plaats voor ademruimte en – voor zover mogelijk binnen een stripwereld – karakterontwikkeling. Uiteraard zijn niet alle afleveringen even sterk, maar na tweeëntwintig afleveringen hadden we alvast nog geen last van kijkmoeheid. Integendeel, we zijn meer dan nieuwsgierig om te zien hoe Heller en co in het tweede seizoen – dat in Amerika in september van start gaat – nog meer leuke dingen kunnen doen met de ontstaansgeschiedenis van de gevleugelde wreker. Interessant concept, interessant resultaat.