Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Café Derby
Vrijdag 17 mei 1985. Niet zomaar een dag als alle andere voor de inwoners van Antwerpen, Ieper en Gent – de drie Vlaamse steden die Paus-Johannes Paulus II bezocht onder een mooie lentezon. Wie wil weten welke muziek toen populair was: de top drie van de BRT 2 Top 30 werd een dag later ingenomen door USA For Africa, Simple Minds en Opus. Maar dit terzijde, net als de wetenschap dat in die tijd Jo Röpcke nog het kleine scherm streelde met zijn filmprogramma “Première” en dat je op de Nederlandse televisie die avond naar “Superman” kon kijken.
Voor een man was die 17 mei een heel bijzondere dag: de ondernemende vader van de toen piepjonge Lenny Van Wesemael had immers speciaal een café gekocht bij het vliegveld van Sint-Denijs-Westrem – op de huidige site van Flanders Expo – in de hoop rijk te worden van de pinten en spaghetti’s die hij kon verkopen aan de honderdtwintigduizend pelgrims die werden verwacht om de openluchtmis van de paus bij te wonen. Daarnaast installeerde hij ook een markt met souvenirs – een miljoenenplan dat niet kon mislukken. Maar dat toch deed.
Lenny Van Wesemael giet die jeugdherinneringen in haar langspeeldebuut in een tedere coming of age kroniek. En niet enkel die herinneringen, trouwens. “Café Derby” is meer dan zomaar het relaas van die fatale dag die ergens in het midden van de film langsfietst. Ze schildert in de eerste plaats een melancholisch en vaak ontroerend portret van een man die zelfs na het pausdebacle bleef geloven in zijn eigen doorzettingsvermogen, ook al leidde dit tot een breuk in zijn huwelijk. Heel mooi is de keuze om het verhaal te vertellen vanuit het standpunt van de jonge Sarah/Lenny (heel naturel vertolkt door de debuterende Chloë Daxhelet). De scènes waarin zij interageert met haar vader (een imposante Wim Opbrouck) zijn zelfs zo sterk, dat “Café Derby” aan kracht inboet telkens wanneer een plotpunt wordt aangesneden waar zij niet rechtstreeks bij betrokken is. Al werkt niet alles: de slowmotionscène waarin Sarah haar eerste kus deelt past om de een of andere reden niet echt in de flow.
Ook minder: sommige dramatische scenariokronkels die iets te generiek zijn getelefoneerd. De romance van een van de dochters met stamgast Geert Van Rampelberg bijvoorbeeld. Zelfs de relatiehindernissen tussen Opbrouck en echtgenote Monic Hendrickx durven al eens in een platitude vervallen. Dergelijke iets te voor de hand liggende conflicten breken de subtiele ontroering vaak iets te abrupt. En dat vloekt en wrikt een beetje. Al wordt dat op de valreep mooi gecounterd door een slotakkoord waarin sentiment plaatsmaakt voor oprechte ontroering. Of hoe een film geen meesterwerk hoeft te zijn om naar de keel te grijpen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.