Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Voices
‘De Kampioenen 2: Jubilée Generale’ hebben we nog niet gezien, dus het is nog wat te vroeg om al een definitieve trofee uit te reiken … maar toch, de kans dat ‘The Voices’ eind dit jaar met de prijs aan de haal gaat voor de meest bizarre en van de pot gerukte film/komedie die dit jaar in Belgenland is uitgebracht is groot. Heel groot zelfs. ‘The Voices’ laat zich immers niet in een hokje opsluiten, en is zowel een suikerkleurige komedie als een gitzwart thrillerdrama die/dat afgehakte hoofden, pratende dieren, gruwelijke moorden en een vorkliftrijdende Jezus Christus Hemzelve met elkaar verbindt. Alsjeblieft.
De Iraans-Franse regisseuse Marjane Satrapi is vooral bekend als schrijfster van de autobiografische strip ‘Persepolis’ waarin ze haar jeugdjaren tijdens de Iraanse revolutie uit de doeken doet. Een striproman die ze vervolgens in 2007 ook zelf mee verfilmde. In 2011 volgde ‘Poulet Aux Prunes’, alweer gebaseerd op een striproman van haar. Met als verschil dat de verfilming deze keer live action was, en geen animatie. In 2012 regisseerde ze de misdaadkomedie ‘La Bande Des Jotas’, een spielerei van een uur en een kwartier die nooit echt een release buiten Frankrijk heeft gekend. Een barrière die ze met haar Engelstalig debuut, het grotendeels in Duitsland gedraaide ‘The Voices’, doorbreekt, getuige de aanwezigheid van bekende sterren als Ryan Reynolds, Gemma Arterton en Anna Kendrick waarmee ze aan de slag mocht gaan. Ook al denk je in Satrapi’s oeuvre in het verleden al geschifte humor te hebben bespeurd, geloof ons vrij: het stelt niets voor in vergelijking met wat je in ‘The Voices’ voor de kiezen krijgt.
‘The Voices’ is het geesteskind van Michael R. Perry. Die heeft ook het scenario van ‘Paranormal Activity 2’ op zijn conto, maar is vooral actief als televisiescenarist en –producent. Zijn naam is onder meer terug te vinden op de generiek van ‘Millennium’, ‘Law And Order’, ‘The Dead Zone’ en ‘Persons Unknown’. Met ‘The Voices’ serveert hij een losseschroevenversie van een seriemoordenaarsverhaal. Kwajongen van dienst is Jerry Hickfang (Reynolds), die als arbeider in een badkuipenfabriek werkt. Hij is schijnbaar altijd goed gezind en woont in een appartement dat deel uitmaakt van een verlaten bowlingbaan. Niet alles – zelfs weinig - is echter peis en vree in het leven en de psyche van Jerry. Als kind had hij te lijden onder een brutale vader, en dat zorgde voor nogal wat trauma’s. En een moeder die zelfmoord pleegde, al dan niet met de hulp van Jerry zelf. Geen wonder dat Jerry gemonitord wordt door een psychiater die hem vooral aanraadt om zijn medicijnen te slikken.
Wat Jerry niet doet. Met als gevolg dat hij zijn leven in een soort verhoogde realiteit ziet. Zijn huisdieren – een kat en een hond – praten tegen hem, al weet Jerry eigenlijk dat hij het zelf is die de pratende rollen van zijn trouwe viervoeters voor zijn rekening neemt. Alleen weet Jerry niet naar welke stemmen hij moet luisteren: naar die van zijn hond die hem tot kalmte aanmaant of naar die van zijn kat die hem de raad heeft om zijn moorddadige instincten verder te stroomlijnen. Een ding is zeker: als Jerry verliefd wordt op twee collega’s – respectievelijk Gemma Arterton en Anna Kendrick – is er niet veel nodig om hem terug naar de gevaarlijke kant te laten overhellen.
Op zich is ‘The Voices’ een standaard seriemoordenaarsepistel. Met op het voorplan een labiele man met jeugdtrauma die het moeilijk heeft om niet in de val van zijn demonen te trappen De wijze waarop Satrapi het trauma in beeld brengt is alles behalve conventioneel of standaard: de waan(zin)voorstellingen met pratende afgehakte hoofden en converserende huisdieren zijn hoogst origineel en naar het einde laat Satrapi de teugels helemaal los door uit te pakken met een musicalnummer waarin Jesus Christ mag bewijzen dat hij echt Superstar is. Verwacht het ongewone en je wordt op je wenken bediend bij ‘The Voices’. De freewheelende stijl zorgt er weliswaar voor dat het niet gemakkelijk is om echt in de film te raken, maar de karamellen vertolking van Reynolds – die ook de stemmen van zijn ingebeelde kompanen inspreekt - als een van de meest bizarre moordenaars die ooit het witte doek heeft mogen inkleuren, maakt uiteindelijk ook dat euvel goed.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.