Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The One I Love
Met een titel als ‘The One I Love’ ben je waarschijnlijk geneigd om een kop warme mokka, een uitgekozen assortiment pralines en een tv-deken te delen met je – al dan niet imaginaire – geliefde tijdens het in de dvd-speler schuiven van deze schijf. Cupidoplannen die wij uiteraard niet gaan dwarsbomen. Al zien wij het toch als onze filmminnende taak om te duiden dat ‘The One I Love’ geen romantische komedie is. Toch niet in de letterlijke zin van de woorden. Wat het wel is: een metafysische beschouwing over relaties die eigenlijk meer gemeen heeft met Denis Villeneuves ‘Enemy’ dan met Richard Curtis’ ‘Love Actually’.
Ethan (Mark Duplass) en Sophie (Elisabeth Moss) zitten in een huwelijkscrisis. Ze zoeken soelaas bij een therapeut (Ted Danson) die hen adviseert om een weekend door te brengen in een afgelegen landgoed. Veel koppels zijn hen daarbij voorgegaan, en steeds wisten die hun relatie te redden. Ethan en Sopie besluiten de gok te wagen, en voelen zich inderdaad al snel in hun nopjes. Fouten worden vergeven, nieuwe plannen gesmeed, gerampetamp getolereerd.
Eind goed, al goed? Niet precies. Of toch niet onmiddellijk. Wanneer Sophie Ethan meedeelt dat ze genoot van de ‘goedmaakseks’, zegt Ethan zich daar niets van te herinneren. Meer is er niet nodig om Sophie uit haar hum te krijgen. Ethan merkt op zijn beurt op dat Sophie zich geen zaken herinnert die pas zijn gebeurd. Waarop de twee tot de conclusie komen dat het landgoed wordt bewoond door hun dubbelgangers. En die dubbelgangers personifiëren Sophie en Ethan in gelukkiger tijden. Sophie en Ethan besluiten om de confrontatie met hun ‘andere ik’ aan te gaan, en stellen een paar grondregels op. Geen intimiteiten met de dubbelgangers en ontmoetingen van maximum een kwartier om de balans niet te verstoren.
‘The One I Love’ is een gesofisticeerde deuren(tragi)komedie die qua quirkyness perfect past in het indie-oeuvre van Mark Duplass. Wie ooit ‘Humpday’, ‘My Sister’s Sister’ en ‘Saftey Not Guaranteed’ zag, zal dit graag beamen. Van al die titels is ‘The One I Love’ degene met de grootste hoek af. De premisse is te vergezocht voor de standaard romcomliefhebber, terwijl het rozenblaadjesgenre waarschijnlijk niet het favoriete tijdverdrijf is van de cinefiel die kickt op wtf-premisses. Net als de twee protagonisten houden de nieuwsgierigen die deze prent een kans willen geven best de kerk in het midden.
Scenarist van ‘The One I Love’ is Justin Lader, die hier meteen zijn eerste langspeelscenario verfilmd ziet. Door een andere debutant dan nog wel, en zowaar een met een interessante achtergrond. Charlie McDowell is de zoon van acteur Malcolm McDowell en actrice Mary Steenburgen. Steenburgen is inmiddels gescheiden van McDowell en getrouwd met Ted Danson, wat van Charlie Dansons stiefzoon maakt. Wat dan weer verklaart waarom Danson hier een bijrol vertolkt. Bovendien werd de film bijna integraal opgenomen in het echte huis van Danson en Steenburgen.
Lader voorzag een script waarin de belangrijkste plotpunten vooraf vastlagen, maar waarin plaats was voor heel wat geïmproviseerde dialogen. Wat aan Duplass en Moss (Peggy Olson in ‘Mad Men’) de kans gaf om deze film volledig naar zich toe te trekken en de (dubbele) personages grotendeels op de set te ontwikkelen. Dat deze experimentele aanpak niet iedereens kopje thee – of mokka – zal zijn, laat zich raden. Wie echter zin heeft in something completely different weet welke film op zijn of haar verlanglijstje te plaatsen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.