Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Spectre
Valt er over de vierentwintigste Bond uit de officiële EON-reeks iets te zeggen wat niet gangbaar is voor de drieëntwintig vorige? Waarschijnlijk wel. Vraag is of dat nodig is in een franchise die nu al drieënvijftig jaar (!) teert op dezelfde ingrediënten, en die eigenlijk een genre op zichzelf vormt. Als er al te vergelijken valt, is het logischer dat enkel de Bondavonturen met Daniel Craig onder de loep worden gehouden. Zeker omdat de verhaalelementen uit zijn vierde Bondfilm de drie vorige netjes met elkaar verenigen tot een sluitend geheel. Als Craig besluit om niet langer in de huid van 007 te kruipen, dan is het nu alvast een symbolisch passend moment om de fakkel en Astor Martin door te geven.
Bond neemt het in ‘Spectre’ voor de eerste keer sinds ‘Diamonds Are Forever’ (1971) op tegen zijn gevreesde aartsvijanden van het Special Executive for Counter-Intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion. Al klopt dat niet helemaal daar Blofeld – zonder verwijzing naar Spectre – te zien was in de proloog van ‘For Your Eyes Only’. En eigenlijk waren alle snoodaards die Craig dusver tegen het lijf liep ook acolieten van Spectre, zo blijkt. De naam en toenaam van de terreurorganisatie waren lange tijd de inzet van een copyrightstrijd tussen de Bondproducenten en Kevin McClory, die het aandurfde om buiten de officiële reeks Sean Connery terug te roepen voor de ‘Thunderball’-remake ‘Never Say Never Again’ (1983). Inmiddels is alles netjes geregeld, en kan EON Productions terug gebruik maken van Spectre en Blofeld. Wat de producenten van de reeks eindelijk in staat stelde om naast Bond eveneens zijn nemesis te rebooten.
Mooie Bondtrivia allemaal, maar is ‘Spectre’ het sop van de martini waard? Eigenlijk wel. Sam Mendes brouwt een entertainende opvolger én directe sequel aan zijn ‘Skyfall’ en levert met de vaste Bondcrew af wat hij moet afleveren: solide actie in verschillende uithoeken van de wereld, een script dat voortborduurt op Craigs donkere demonen-Bond en veel knipogen naar het vroegere Bonduniversum. Craig mag zelfs een paar keer lachen en er zijn opvallend veel pogingen om de gadgetwinkel zoals die werd ontwikkeld in de Connery- en Moorejaren te integreren, zij het op niveau van de reboot. En Christoph Waltz maakt als Blofeld de fout van alle andere Bondtegenstanders dusver als ze 007 eindelijk te pakken hebben: don’t talk, just kill.
Intrinsiek is ‘Spectre’ niet beter of slechter dan het gros van de Bondfilms: entertainende pulp volgens de geijkte formule dus. De regiematige finesse van Mendes zorgt weliswaar voor een meerwaarde, een merkelijk verschil levert dat niet op, omdat alles ingebed blijft binnen de oevers van een beproefd en vastliggend concept. En daar wordt tot nader order zo weinig mogelijk van afgeweken, zelfs al verschilt de teneur wat per vertolker of decennium. Wat waarschijnlijk ook de reden is dat ‘Spectre’ bijna evenveel voor- als tegenstanders kent. Al krijgen degene die ‘Spectre’ niet kunnen smaken de raad om de titels met Pierce Brosnan – op ‘Goldeneye’ na misschien – nog eens vanonder het stof te halen. In vergelijking daarmee is deze ‘Spectre’ niets meer of minder dan een bonafide meesterwerk. Aansluitend nog woorden van hoera en bravo-lof voor de geestige manier waarop de bijrollen van M, Q en Moneypenny (Ralph Fiennes, Ben Whishaw, Naomie Harris) een actievolle meerwaarde krijgen. En feministen mogen eveneens hun strijdkreet föhnen voor de uitgebreide rol van nieuw Bondlief Léa Seydoux die duidelijk meer is dan zomaar een willoze dame in nood.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.