Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
San Andreas
Bloemen verwelken, schepen vergaan, maar rampenfilms blijven altijd bestaan. Ook die waarin schepen vergaan. Het genre werd al populair in de jaren dertig. Toen bracht MGM met ‘San Francisco’ een prestigeproject uit met Clark Gable en Spencer Tracy over de dodelijke aardbeving die San Francisco trof in 1906. Een jaar later liet John Ford een Caraïbisch eiland verwoesten door een orkaan in ‘The Hurricane’. Al herinnert iedereen zich vooral de rampenfilms uit de jaren zeventig, toen die met megabudgetten en megasterren werden gemaakt. ‘The Towering Inferno’, ‘The Poseidon Adventure’, ‘Earthquake’, ‘Airport’ … de lijst lijkt eindeloos.
Na een tijd van relatieve wildstilte kende het genre vooral een wedergeboorte onder impuls van Roland Emmerich die in ‘The Day After Tomorrow’ en ‘2012’ de aarde met plezier een kopje kleiner maakte. Al vergeten we uiteraard Jan De Bonts ‘Twister’ niet te eren. De naweeën van die nieuwe golf zijn nog steeds voelbaar. Al zijn die niet allemaal even sterk: ‘Into The Storm’ veroorzaakte vorige zomer nauwelijks ophef, deze ‘San Andreas’ doet het beter op de Hollywoodschaal van Richter. Vooral omdat de ramp hier vooral wordt gebruikt op stripniveau en niet zozeer als achtergrond voor zware menselijke thema’s. Die de Brad Peytons van deze wereld waarschijnlijk toch niet deftig behandeld krijgen.
De San Andreas-breuklijn loopt van het noordelijke einde van de Golf van Californië door westelijk Californië om na San Francisco de Grote Oceaan in te lopen (dankjewel, Wikipedia). De platen van die plaatgrens schuiven langs elkaar. Omdat de ene plaat sneller beweegt dan de andere ontstaan bruuske wrijvingen die in het gebied voor enorme aardbevingen kunnen zorgen. Getuige die van 1906 (ruim drieduizend doden) en van 1989 (bijna vierduizend gewonden en bijna evenveel daklozen). Allebei klein bier trouwens in vergelijking met de aardbeving die Peyton hier uit de hoge tovert: de ramp die San Francisco in “San Andreas” treft is immers nog krachtiger en gooit er tegelijkertijd een blik tsunami’s achteraan.
Held van het verhaal is Ray Gaines (Dwayne Johnson), een brandweercommandant en helikopterpiloot uit Los Angeles. Net wanneer hij zich opmaakt voor een weekend met zijn dochter Blake (Alexandra Daddario) wordt hij opgeroepen voor een dringende opdracht: een aardbeving in LA. Waarop Blake alleen naar San Francisco reist om er haar moeder (Carla Gugino) van wie haar pa is gescheiden op te zoeken. Uiteraard breekt op dat moment net de echte hel los in San Francisco, en zal Gaines hemel en hel moeten bewegen om zowel zijn dochter als ex-vrouw te redden uit het puin aan de voet van de Golden Gate Bridge. Ook in de verhaalmix: wetenschapper Paul Giamatti die de ramp op voorhand had voorspeld en zo heel wat expositiemomenten krijgt tussen de actiescènes door.
Weinig scenariovlees dus in “San Andreas”, maar des te meer bewuste overdrijvingen. Omdat dit nu eenmaal is wat het publiek wil. Johnson die netjes met zijn helikopter stabiel blijft hangen terwijl vlak naast hem een flatgebouw instort … zulke zaken zijn hier de echte koopwaar. Aangevuurd door een mengelmoes van stuntwerk op echte schaal en vernietigende CGI-effecten om alles zo spectaculair mogelijk te laten ogen. Samen met de eenvoudige scriptstructuur zorgt de spektakelwaarde voor een heel rechtlijnige actieprent waarin uiteraard ruimte gelaten is voor geneuzel over redemptie en familiewaarden. Het is en blijft Hollywood natuurlijk. Gelukkig werd er dit keer wel bespaard op politieke speeches en patriottische leuzen. Wat meteen verklaart waarom deze film – in tegenstelling tot de megalomane epen van Emmerich – netjes onder de twee uur blijft.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.