Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Grimm, seizoen 4
Simsalagrim. Na seizoen drie dachten we dat deze serie even aan metaalmoeheid begon te lijden, niets is echter minder waar. Seizoen vier mag dan wel geen nieuwe wegen inslaan, er zijn genoeg freewheelende vondsten en geinige rode draden om deze worp zelfs uit te roepen tot beste dusver. Waarmee we niet zeggen dat elke aflevering even sterk is. Toch zijn er weinig echte uitschuivers te melden.
Naar vaste ‘Grimm’-gewoonte pikt de eerste aflevering in waar de seizoenfinale eindigde. Wat wil zeggen dat Nick Burkhardt (Neil Giuntoli) het zonder zijn grimmkrachten moet stellen en hij geen Wesen meer kan spotten. Hij probeert zijn nieuwe leven op orde te stellen met Juliette (Bitsie Tulloch), maar merkt dat hij zijn job als politieagent in Portland niet meer zo goed kan uitoefenen als vroeger. Waarop hij toch besluit om opnieuw Grimm te worden, en dat kan met de hulp van de moeder van Sean Renard (Sasha Roiz) die daarvoor een drankje brouwt. De adder onder het gras: Juliette moet voor even de vorm aannemen van Nicks vijand Adalind (Claire Coffee) en met hem in die gedaante de liefde bedrijven. De onvoorziene neveneffecten van die wisseltruc leiden naar een hoogst entertainende nieuwe plotlijn die de tweede helft van het seizoen domineert.
En Monroe (Silas Weir Mitchell) dan, wil je misschien weten? Geen paniek, onversaagde guilty pleasure-fans, die steelt naar goede gewoonte de show. Na zijn verstoorde huwelijk met Rosalee (Bree Turner) is peis en vree hem en zijn geliefde niet gegund. Het gemengde huwelijk tussen een Blutbad en een Fuchsbau trekt de aandacht van de ondergrondse organisatie Wesenrein die er een ongezonde sport van maakt om iedere ‘verrader’ voor een tribunaal te brengen en vervolgens een kopje kleiner te maken. De aflevering waarin Monroe dit lot te wachten staat is een van de beste ‘Grimm’-episodes ooit.
Eveneens nieuw dit seizoen: sergeant Wu (Reggie Lee) krijgt het geheim van Nick te horen en leert alles wat er weten valt over de Wesenmythologie. Wat ervoor zorgt dat Wu nog laconieker dan voorheen mag reageren en interageren, en die beslissing is een bank vooruit voor de scenaristen. Voor de rest blijft alles bij het oude: de strijd tussen de adellijke families met als inzet de baby van Adalind blijft de narratie beheersen, het pulpgehalte van de serie wordt nauwelijks aangepast en de nieuwe Wesencreaturen zijn voor het merendeel hoogst inventief en schipperen tussen pure horror en onvervalste slapstick.
Het enige zwakke punt dit seizoen is de korte terugkeer van Josh Porter. In de drie afleveringen waarin hij present is, zorgt hij niet echt voor veel animo en uiteindelijk blijkt zijn aanwezigheid er vooral te zijn om de verhaallijn met Trubel op een zijspoor te plaatsen. Jammer, want deze aan het eind van seizoen drie geïntroduceerde Grimm zat eigenlijk als gegoten in deze serie. De nogal abrupte manier waarop ze – even – uit de reeks wordt geschreven komt aanvankelijk nogal gemakkelijk over, al weten de makers van ‘Grimm’ natuurlijk dat ze steeds het evenwicht moeten zien te bewaren tussen de losse intriges en de vaste personages. En dat ze daarbij best het bord niet teveel overladen.
Bottomline: ‘Grimm’ lijkt geenszins van plan om er het bijltje bij neer te leggen. In Amerika is het vijfde seizoen momenteel aan een zegetocht begonnen, en fans van de lage landen hebben met deze tweeëntwintig afleveringen een ideale reden om zich in deze gure herfstmaanden bingekijkend te barricaderen voor vijftien uur entertainment van de bovenste plank. Let’s woge.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.