Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Danny Collins
Het filmnavigeercentrum ter hoogte van onze plexus solaris maakt nog steeds graag vrij baan voor een titel met Al Pacino in de hoofdrol. Een van de beste karakteracteurs die Hollywood ooit heeft voortgebracht, schuif je immers niet zonder blikken of blozen aan de kant omdat zijn carrière minder interessant is dan tijdens zijn hoogdagen. Al is het natuurlijk lang geleden dat Pacino in een echt goede prent te zien was: daarvoor moeten we eigenlijk al een u-turn maken tot aan ‘Insomnia’ uit – slik – 2002, al was Pacino ook wel in form als zonnebankbruine casinobaasgangster in ‘Ocean’s Thirteen’ (2007).
‘Danny Collins’ heeft als voordeel dat Pacino eindelijk nog eens een stevige rol te pakken heeft in een film met potentieel. Hij is bovendien omringd met vakmensen als Annette Bening en Christopher Plummer, en mag zelfs een door Ryan Adams geschreven lied zingen. En het is geen cover van Taylor Swift. Op de interessant-o-meter scoort ‘Danny Collins’ alvast hoog genoeg om er lekker voor te gaan zitten. Toch is het resultaat geen onverdeeld succes. En dat heeft veel – zoniet alles – te maken met het voorspelbare scenario dat door debuterend regisseur Dan Fogelman (die onder meer ‘Last Vegas’, ‘Crazy Stupid Love’ en ‘Tangled’ schreef) te mak wordt ingeblikt.
De achtergrond van ‘Danny Collins’ levert nochtans een straf verhaal op. Fogelman baseerde zijn scenario op een passage uit het leven van de Britse folkzanger Steve Tilston. In 1971 – bij het begin van zijn carrière – gaf die een interview aan het muziektijdschrift Zig Zag, een soort voorloper van het maandblad Mojo. Niemand minder dan John Lennon las dat interview, en die schreef daarop een inspirerende brief naar Tilston. Met daarbij zijn telefoonnummer en de boodschap dat Tilston hem mocht contacteren als hij daar zin in had. Het vermaledijde toeval wil dat Tilston die brief nooit ontving tot in 2005. Bleek dat die brief toen in handen was van een verzamelaar van Lennonmemorabilia.
Fogelman gebruikt die anekdote voor een volledig fictieve film. Steve Tllston wordt Danny Collins en Britse folk wordt vervangen door Amerikaans gecroon. Collins is op zijn retour, heeft weliswaar nog veel fans en laat nog steeds arena’s vollopen, maar hij wil meer dan voorgekauwde hits brengen. Hij droomt van een album met zelfgeschreven liedjes en heeft er genoeg van om een pop aan een touw te zijn. Dat geldt zeker als hij ontdekt dat John Lennon hem ooit een brief schreef met daarin de boodschap dat hij zijn eigen droom moet najagen. Waarop hij besluit om zich te verzoenen met zijn buitenechtelijke zoon (Bobby Cannavale) en schoondochter (Jennifer Garner). En tegelijkertijd probeert om eigengereide hotelmanager Annette Bening - een rol die oorspronkelijk door Julianne Moore zou worden vertolkt - zijn liefde te verklaren.
In een liedje zit soms meer dan je denkt, in ‘Danny Collins’ jammer genoeg niet. Of het zou dan toch de aimabele aaibaarheidsfactor moeten zijn die Pacino uitstraalt. Al kan hij die niet volledig verzilveren. Wat dan weer door Fogelmans keuze komt om bijna geen concertopnames in het geheel te integreren. De film start met een half concertnummer, voor de rest zien we Pacino hoofdzakelijk wat op een piano tokkelen. Waardoor we eerder moeten aannemen dat Pacino een muzikale wereldster is dan daar daadwerkelijk te worden van overtuigd. Dan benutte Jonathan Demme de karma van Meryl Streep stukken beter in ‘Ricki & The Flash’.
Of hoe ‘Danny Collins’ een film is – hoe lief die ook mag zijn - waarvan het potentieel niet volledig wordt gebruikt. En daar kunnen zelfs Pacino, een amusante Bening en een overdosis onverwoestbare liedekijns van John Lennon weinig aan veranderen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.