Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Woman In Gold
Opgelet, pejoratief woordgebruikgevaar: ‘Woman In Gold’ is oubollige cinema. En dat is allerminst slecht bedoeld, ook al klinkt het misschien zo. Bovendien bewees het relatief grote succes van deze prent in de bioscopen dat er nog wel degelijk een markt is voor dit soort cinema. Eat your heart out, Marveljongens en –meisjes.
Dat ‘Woman In Gold’ in vergelijking met het productiebudget een relatief mooi parcours in de bioscoop aflegde - en dat hoogstwaarschijnlijk ook binnen de thuiscinema zal doen - komt grosso modo door drie redenen. Helen Mirren haalt de oudere filmkijker binnen, Ryan Reynolds slaat de enterhaken in de jongere en het op ware feiten gebeurde historische verhaal is brood op de plank voor iedereen die geïnteresseerd is in een straf en sterk verhaal. Een mooie combo, zowaar.
De wareverhaalmosterd wordt gehaald bij Maria Altmann (vertolkt door Mirren), een Joodse dame van gegoede Oostenrijkse afkomst die tijdens haar bejaarde jaren in een binnenstad van Los Angeles woonde. De plot trapt af met het overlijden van Maria’s zus. Maria ontdekt in haar documenten dat heel wat kunstwerken die in het bezit waren van de familie Altmann door de nazi’s in beslag zijn genomen (lees: gestolen) toen de Altmannen het woelige Oostenrijk verlieten na de Duitse bezetting tijdens de tweede wereldoorlog. Een van die stukken was het door Gustav Klimt geschilderde ‘Woman In Gold’ waarop Maria’s tante staat afgebeeld. Maria neemt de jonge en nog vrij onervaren advocaat Randol Schoenberg (Reynolds) onder de arm om die stukken terug in bezit te krijgen. Die zijn nu officieel in het bezit van de Oostenrijkse instanties, en die lijken niet van plan om die zomaar terug af te geven. Waarop Maria samen met Randol naar Oostenrijk afreist, vast van plan om de zaak te winnen. Voor Maria wordt het meteen een melancholische en vaak pijnlijke confrontatie met haar verleden.
Regisseur Simon Curtis (‘My Week With Marilyn’) en scenarist Alexi Kaye Campbell nemen weinig risico’s in het etaleren van dit verhaal dat tot een geruchtmakende rechtszaak leidde. Ze hebben eigenlijk geen reden om die te nemen getuige de eerder aangehaalde Mirren-Reynolds-interessante plot kruisbestuiving. Alles wat je van voor de hand liggende klassieke cinema mag verwachten is aanwezig, inclusief een flashbackstructuur die de ontreddering van de bejaarde Maria mooi laat samenvloeien met haar voor een deel onbezorgde jeugd en de paniek die uitbrak toen de nazi’s arriveerden. De mooi vormgegeven flashbacks moeten niet onderdoen voor de hedendaagse scènes waarin vooral het samenspel tussen Mirren en Reynolds centraal staat.
Ook interessante gezichten in de bijrollen. De meest verrassende is misschien Katie Holmes die na haar affaire met Tom Cruise nog nauwelijks op het scherm te zien was, en hier vrede moet nemen met een amper uitgewerkte rol van Reynolds’ echtgenote. Werken zich wel in de margekijker: Daniel Brühl als een Oostenrijkse journalist die de zaak op de voet volgt, Charles Dance als Reynolds’ werkgever (Dance is door zijn bijdrage aan ‘Game Of Thrones’ ook op het witte doek terug alomtegenwoordig), Elizabeth McGovern en Jonathan Pryce als rechters, Moritz Bleibtreu als Gustav Klimt en Antje Traue als Adele Bloch-Bauer, de ‘gouden vrouw’ waarvan sprake.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.