Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Turbo Kid
2016 staat voor de deur, of heeft die - afhankelijk van wanneer je dit stukje leest - intussen al ingebeukt. Onze beste filmwensen voor het nieuwe jaar, trouwens. Wie naar ‘Turbo Kid’ kijkt, zal eerder het gevoel hebben dat 1986 staat te wachten om uit de startblokken te schieten. Een film die naar de postapocalyptische wereld van ‘The Road Warrior’ lonkt en daarbij ook de talrijke goedkope - al dan niet Italiaanse - rip-offs een aai over de bol geeft, heeft immers meer gemeen met het ambachtelijke bordkartonnen tijdperk dan met de huidige digitale indigestie. Zeker omdat het toekomstjaar waarin alles zich afspeelt 1997 is, de wereld is vergaan door zure regen – eat your heart out, klimaatopwarming, hebbedingetjes als een walkman en Rubiks kubus opduiken en er een strijd wordt gestreden op BMX’en.
1997 dus. En de aarde is een wasteland – eat your heart out, Celine Dion. Zure regen stuurde de aarde terug naar af: water is schaars, het leefoppervlak is dorrer dan dor, afval is omnipresent en de maatschappij ligt op apegapen. Wat er nog over is op de wereld wordt geregeerd door ‘overlord’ Zeus (Michael Ironside, bijgot) die weinig/geen tegenstand duldt. In de catacomben van wat er nog van de wereld rest, leeft The Kid, een tiener wiens ouders zijn vermoord door Zeus. Hij leeft van wat hij bij elkaar kan schrapen en eventueel op de zwarte markt kan verkopen, en is een fan van de comicreeks Turbo Rider, waarin de held rondrijdt in een harnas. Onder invloed van het zwerfmeisje Apple besluit The Kid om zelf Turbo Rider te worden, en het op te nemen tegen Zeus en zijn ongewassen schoremtroepen.
1986 dus. De manier waarop de drie regisseurs (Francçois Simard, Anouk Whissell en Yoann-Karl Whissell) deze Canadees-Nieuw-Zeelandse productie modelleren alsof hij echt van dat jaar is, is lovenswaardig. Op een misplaatst ‘modern’ shot hier en daar na, lijkt het echt alsof ‘Turbo Kid’ uit het vhs-tijdperk met een teletijdmachine op onze redactie is afgeleverd. En dat is uiteraard goed nieuws voor de nostalgische nektapijtkammers onder ons. Niet dat ‘Turbo Kid’ een goede film is, maar hij staat ontegensprekelijk garant voor anderhalfuur dolle pret. Enerzijds omdat we gek zijn op Z-films uit de jaren tachtig, anderzijds omdat het altijd geestig is als een regisseur (of in dit geval regisseurs) erin slaagt om een tijdscapsulegevoel te benaderen zonder daarbij plat op de buik te gaan. De liefde voor de Z-film van weleer stroomt uit de poriën van ‘Turbo Kid’ – en daarom alleen al hebben wij een boon voor deze film. En dan hebben we het nog niet gehad over de opzichtige synthesizersoundtrack die voor een nagenoeg perfecte auditieve omkadering zorgt.
De drie Canadese regisseurs/scenaristen/manusjes-van-alles kennen elkaar al een hele tijd. Ze draaiden samen reeds een heleboel kortfilms en fake trailers, waaronder ’T Is For Turbo’. Deze uit 2011 stammende kortfilm van om en bij de zes minuten – die oorspronkelijk werd gemaakt als onderdeel van de anthologiefilm ‘ABC’s Of Death’ - vormde meteen de inspiratie voor hun langspeeldebuut. We zullen er dus maar van uitgaan dat deze ‘Turbo Kid’ voor hen in de eerste plaats a labour of love is. En dan mag het links en rechts al eens rammelen. Wat ook moeilijk anders kan, gezien het lager-dan-laag budget waarmee deze prent op de wereld is gezet. De mankementen nemen zoals gezegd niet weg dat deze doe-het-zelf-cinema de hart, de ziel en het enthousiasme op de juiste plaats heeft zitten. B-boys en Z-girls: tijd voor een feestje, zowaar.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.