Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Ted 2
Dat de bliksem zelden twee keer op dezelfde plek inslaat, zei ons grootmoeder zaliger soms als de wind goed zat en de was onder de juiste hoek van het zonlicht hing te drogen aan de waslijn. Naar ‘Ted 2’ kijken, is haar gelijk geven: waar Seth MacFarlane (stichtende vader van de cultanimatiereeks ‘Family Guy’) drie jaar terug in zijn eerste avontuur rond een tot leven gekomen teddybeer heel vaak op de juiste lachknop wist te drukken, is hij in de opvolger eerder op zoek naar een knop waar hij überhaupt kan op drukken.
Gezien het (te) grote succes van ‘Ted’, is het geenszins een verrassing dat Universal het licht op groen zette voor een opvolger. Eerst draaide MacFarlane nog de westernparodie ‘A Million Ways To Die In The West’. Een onverdeeld succes bleek die niet te zijn. Nu ‘Ted 2’ ook een kat in een zak is, lijkt het hoog tijd voor MacFarlane om zich te herbronnen. En vooral om het ‘Ted’-universum te laten voor wat het is.
‘Ted 2’ is in hoofdzaak een rechtbankfilmparodie. Met een stukje roadmovie eraan bevestigd. De zaak waarbij objection, your honor mag worden geroepen is die waarin Ted voor de rechtbank wil afdwingen dat hij een mens is, en geen bezit. Dat is de enige manier waarop hij en zijn echtgenote Tami-Lynn wettelijk een baby kunnen adopteren. En die baby is nodig om Teds huwelijk redden van de vele haren in de boter. Een spermadonor lukt niet, daar Tami-Lynns baarmoeder braakliggend terrein is door overvloedig drugsgebruik. Ted en zijn dondervriendje John (Mark Wahlberg) laten zich bijstaan door de kersvers afgestudeerde Sam L. Jackson (woehaha en vertolkt door Amanda Seyfried) die de zaak pro bono behandelt. Ligt op de loer en vinkenslag: een op wraak zinnende Donny (Giovanni Ribisi). Als Ted zijn zaak verliest, is het voor hem immers veel eenvoudiger om Ted te ontvoeren en hem als prototype te gebruiken voor een hele lijn van speelgoedberen.
Het script van ‘Ted 2’ is op zich niet zo belangrijk. Daar is het een ‘lach of ik schiet’-komedie voor, natuurlijk. Toch is het raar dat er een hemelsbreed verschil ligt in kwaliteit tussen deze film en zijn voorganger. Waar in ‘Ted’ de hilariteit primeerde, is het hier net omgekeerd. Voor elke geslaagde grap krijgen we er zo’n vijf mislukte en vaak pijnlijk op de bek gaande in de maag gesplitst. Aan MacFarlanes enthousiasme ligt het niet: hij begint zelfs met een persiflage op annex eerbetoon aan de oude Busby Berkely-musicals. Maar toch … MacFarlane die als een pas ontpopte puber denkt dat ‘als het vulgair zal het wel leuk zijn’: het is ditmaal vaak te pijnlijk om te zien. Zeker omdat er maar weinig subtiliteit of originaliteit uit de onderbroekenhumor voortkomt. Het is eerder allemaal plat beledigend en vooral heel infantiel. Zelfs de geavanceerde technologie waarmee de pluchen beer motion capture gewijs tot leven wordt gewekt, verrast niet meer. De meeste popcultuurreferenties blijven wel geestig, maar of het gros van het publiek daar wat zal aan hebben, is de vraag.
Of hoe ‘Ted 2’ in het bedje ziek is van veel hedendaagse Hollywoodkomedies: platte (on)gein met een brede en hemelstergende moraal als code eraan gekleefd. Soms werkt het, meestal niet. En ditmaal niet. Wat ‘Blues Brothers 2000’ was voor ‘The Blues Brothers’ is ‘Ted 2’ voor ‘Ted’: een volledig de bal misslaande sequel.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.