Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Maze Runner: The Scorch Trials (Blu-ray)
Geef het volk wat ze willen. Het is een adagium dat veel Hollywoodproducers hoog in het vaandel dragen, zolang dat volk tenminste bereid genoeg is om ervoor in de buidel te tasten. De panem et circenses anno 2016? Verhalen over een dystopische toekomst waarin één held(in) tegen een dictatoriaal regime inbeukt. Nadat Katniss Everdeen vorig jaar de hongerspelen een halt toeriep en haar pijl en boog definitief aan de wilgen hing, blijven van de Grote Drie in dat young adult-subgenre enkel nog ‘Divergent’ en ‘The Maze Runner’ over. In die laatste franchise verschijnt nu de eerste sequel ‘The Scorch Trials’.
Wie niet goed meer weet wat er in deel één precies gebeurd is, frist best even zijn geheugen op, want episode twee katapulteert je meteen middenin de actie. Thomas (Dylan O’Brien) en zijn collega-gladers worden per helikopter naar een afgelegen basis gebracht, waar ze ontdekken dat er meerdere mazes waren en dus ook meer overlevenden. Al gauw krijgt Thomas het er aan de stok met aanvoerder Janson (Aidan Gillen uit ‘Game Of Thrones’) en het duurt niet lang vooraleer hij beseft dat ze daar helemaal niet veilig zijn voor WCKD, de malafide multinational die hen ook al in het doolhof plaatste. Ontsnappen is de enige optie, op zoek naar de geheime verzetsorganisatie The Right Arm.
Wat zich vervolgens ontspint, is een film die geen seconde lijkt stil te staan. ‘Maze Runner: The Scorch Trials’ is één lange achtervolging en die doet met een speelduur van ruim 130 minuten na een tijdje dan ook wat vermoeiend aan. Dat het contrast met zijn voorganger nauwelijks groter kon zijn, hoeft echter geen hinderpaal te vormen. ‘Catching Fire’ was destijds haast een kopie van ‘The Hunger Games’, wat vooral een overbodig gevoel met zich meebracht. Het pleit voor auteur James Dashner dat hij zijn verhaal laat evolueren. Enige nadeel van die aanpak is dat je de mysteriefactor die ‘The Maze Runner’ met succes domineerde – Wie is WCKD? Hoe zijn we in dit doolhof beland én hoe geraken we eruit? – volledig kwijt bent. Alles is transparant geworden, en dan valt het nog moeilijk te verhullen hoe leeg deze doos eigenlijk is.
Over de verpakking kan je dan weer weinig zeggen. De (iets te talrijke) actiesequenties zijn zonder uitzondering potent in beeld gebracht. Soms heb je dan wel de indruk dat regisseur Wes Ball iets te geprogrammeerd op de suspenseknopjes zit te drukken (de ontsnapping uit de basis), maar wanneer alles wel netjes in de plooit valt, is het voor de genrefan puur genieten. Met als hoogtepunt het moment waarop Thomas en rebel chick Brenda (Rosa Salazar) het op een lopen zetten voor een meute cranks, ofte door The Flare geïnfecteerde zombies. De scène met het glasraam is er alvast eentje waarbij we onszelf er eveneens op betrapten richting het puntje van de stoel te schuifelen. Kun je nagaan!
Eindbilan: een adequaat ingeblikte brok actiecinema op maat van zijn hoofdzakelijk uit tieners en twintigers opgetrokken doelpubliek, maar dan zonder de frisse inventiviteitssprankel van het origineel. Zo echoot die hele zombieverhaalark toch net iets te veel naar ‘The Walking Dead’ en blijkt het ook niet zo evident om écht extatisch te worden van de – niettemin prachtig gefotografeerde – postapocalyptische woestenij dat als decor dienstdoet wanneer een halfjaar voordien ‘Mad Max: Fury Road’ onder de cinefiele doopvont werd gehouden. Wel goed: de cast, die met hoofdrolspeler Dylan O’Brien een jong talent als dragende kracht heeft en die met Barry Pepper, Lili Taylor, Giancarlo Esposito en Alan Tudyk een paar interessante toevoegingen in petto heeft. Op naar deel drie, dat voor de verandering eens niet in tweeën gekapt wordt.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.