Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Fortitude, seizoen 1
Er is niet veel fantasie nodig om ‘Fortitude’ in hetzelfde rijtje te plaatsen als ‘The Killing’ en ‘The Bridge’. Een barkoude Scandinavische setting, een waaier door het leven getekende personages die nooit het achterste van hun tong laten zien én een mysterieuze moord, die de gesloten gemeenschap op zijn grondvesten laat daveren. De ingrediënten zijn dan wel dezelfde, maar showrunner Simon Donald voegt er een heel eigen kruiding aan toe en stelt daarbij je cinefiele smaakpapillen danig op de proef.
De titel verwijst naar het gelijknamige fictieve eilanddorpje in het hoogste noorden van Noorwegen, waar gouverneur Hildur Odegard (Sofie Grabol) en sheriff Dan Andersen (Richard Dormer) de plak zwaaien. Nou ja, veel heeft dat niet om het lijf, want in het idyllische Fortitude is van criminaliteit nauwelijks sprake. Dat komt Hildur goed uit, want zo kan ze haar pijlen volledig richten op het megalomane hotelproject, dat in de toekomst meer toerisme (en financiën) moet genereren. Aan die schijnbaar eeuwige peis en vree-situatie komt evenwel abrupt een einde wanneer op een dag de Britse wetenschapper Charlie Stoddart (Christopher Eccleston) levenloos wordt aangetroffen. Enter hoofdinspecteur Eugene Morton (Stanley Tucci), die samen met Dan de zoektocht naar de killer inzet.
Vergis je niet: ondanks alle Scandinavische toetsen is ‘Fortitude’ een honderd procent Britse productie, meerbepaald van tv-zender Sky Atlantic. Dat netwerk geniet in de UK een bijzonder goede reputatie, omdat ze al jaren de lokale aanbieder zijn van HBO-series, maar met hun original series hebben ze vooralsnog niet veel potten gebroken. Zo was ‘The Tunnel’ (de Brits-Franse remake van ‘The Bridge’) weinig meer dan een fletse herkauwoefening, terwijl de gotische gruwelserie ‘Penny Dreadful’ vooral eer deed aan het tweede woord uit zijn titel.
Dan brengt hun nieuwste suspenseworp het er een stuk beter vanaf, al moet je aanvankelijk wel even doorbijten. De eerste aflevering van ‘Fortitude’ is bijvoorbeeld een ietwat vreemd beestje: er worden dan wel een resem personages geïntroduceerd, tegelijk heb je het gevoel dat het allemaal nogal voortkabbelt. Uiteindelijk gingen wij medio episode twee overstag, niet toevallig vanaf Stanley Tucci ten tonele verschijnt. De acteur is altijd al een ondergewaardeerd bijrolacteur op het witte doek geweest, maar nu krijgt hij de kans om zelf in de spotlights te treden. En of hij dat met verve doet. Tucci acteert als was hij de incarnatie van Hercule Poirot, maar dan met een sardonisch kantje. Het helpt ook dat zijn karakter een tweede verhaallijn opent, die zo mogelijk nog boeiender is dan de centrale verhaalark.
‘Fortitude’ werkt het best als sluwe detectivethriller en tragische karakterstudie, maar de makers dachten dat er nog een schepje hooi op het vork bij kon. Of dat het schepje te veel is, moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken, maar de occulte horrorbocht die deze reeks in zijn laatste act maakt, dreigde voor ons alleszins al het lekkers dat eraan voorafging onderuit te halen. Het acteer- en camerawerk zijn niettemin om van te smullen zijn en de weg naar de teleurstellende ontknoping is beklijvend genoeg om een bingewatching-sessie in te lassen. Is ‘Fortitude’ geniaal en gewaagd of gewoon pompeus en potsierlijk? We zijn er eerlijk gezegd zelf nog niet helemaal uit.