Maar oma, wat hebt u een grote mond. Also zou Sage kunnen sprachen tijdens de dolle dagtrip die ze met haar grootmoeder onderneemt. Het hoeven niet altijd grote oren te zijn. Sage (Julia Garner) is achttien en zwanger. En met dat laatste is ze niet blij. Ze regelt een abortus in een abortuskliniek, en daar hangt een prijskaartje aan van 630 dollar. Geld dat ze niet heeft, waarop ze besluit om aan te kloppen bij haar grootmoeder Elle (Lily Tomlin).
Dat net op de dag dat die haar lesbische vriendin (Judy Greer) de bons heeft gegeven. Op een pijnlijke manier zelfs: door haar te omschrijven als een voetnoot in haar leven, en niet als match voor Elles grote liefde Olivia met wie ze 38 jaar lang lief en leed deelde. Elle besluit haar kleindochter te helpen met het verzamelen van het benodigde geld. Ze heeft wel een paar ideeën om aan de fistful of dollars te komen, maar die blijken – toepasselijk in het abortusthema zittend – allemaal doodgeboren. En de klok tikt, daar Sage nauwelijks een halve dag heeft om het geld bij elkaar te sprokkelen.
‘Grandma’ duurt slechts een uur en een kwartier, en toch is het van alles wat. Enerzijds een komedie waarin Lily Tomlin haar eigen gortige zelf mag zijn. Als zelfverklaarde misantrope beledigt ze alles en iedereen dat haar pad kruist, en dat levert het nodige verbaal vuurwerk op. Daarnaast is het ook een relatiefilm en zien we hoe Elle en Sage langzaamaan naar elkaar toe groeien. En eigenlijk is ‘Grandma’ door zijn fragmentarische en in hoofdstukken opgedeelde film zelfs een roadfilm.
Wat ‘Grandma’ niet in de aanbieding heeft, is een overdosis schmaltz. Wat nochtans had gekund in een scenario waarin mensen gaandeweg elkaar (her)ontdekken. Scenarist-regisseur Paul Weitz houdt elke vorm van sentiment echter op armslag en vindt een mooie balans tussen de humor en het drama. Rare jongen trouwens, die Weitz. Debuteren deed hij met het onderbroekenpretpakket ‘American Pie’, en later liep hij hopeloos verloren met geflopte A-titels als ‘American Dreamz’ en ‘Cirque Du Freak’. Tussendoor liet hij zien tot mooie dingen in staat te zijn, getuige ‘About A Boy’ en vooral ‘In Good Company’. Tegenwoordig draait hij vooral onafhankelijke producties zoals ‘Being Flynn’ met Robert De Niro en Paul Dano en ‘Admission’ met Paul Rudd en Tina Fey. In die laatste film vertolkte Lily Tomlin een bijrol, en het klikte zo goed tussen haar en Weitz, dat hij prompt besloot om een script dat al een tijdje in een schuif lag te rijpen te verfilmen met haar in de hoofdrol. Tomlin hield aan haar rol alvast een Golden Globe-nominatie over, en de film zelf werd in Amerika zowel door de pers als het publiek warm onthaald.
En terecht. ‘Grandma’ boort nergens nieuwe gronden aan, en zelfs al is het script op zich weinig wereldschokkend, Tomlin zorgt er in haar bulldozermodus voor dat iedereen met een hart voor menselijke komedies deze film best niet onder de radar laat verdwijnen. Al was het maar om te vermijden dat ze je hoogstpersoonlijk komt meedelen dat je gezicht op een harige oksel lijkt.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.