Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Fargo, seizoen 2
Dat tv-series anno 2016 niet moeten onderdoen voor bioscoopproducties is inmiddels afdoende opgetekend. Maar dat het kleine scherm slaagt waar het zilveren scherm faalt, is toch een opvallende evolutie. Zo zijn remakes en sequels schering en inslag in Hollywood, maar zelden doen ze het origineel eer aan. Wanneer echter een tv-reeks voortborduurt op een onverwoestbare filmclassic blijkt dat procentueel een hogere slaagkans te hebben.
Voorbeelden? Onze maag krijgt nog altijd spontane oprispingen als we terugdenken aan Gus Van Sants erbarmelijke ‘Psycho’-remake, maar de origin story van Norman Bates (‘Bates Motel’) weet wel te beklijven. En ‘Hannibal’ was een potsierlijk vervolg op één van de spannendste nagelbijters uit de filmgeschiedenis, terwijl de gelijknamige reeks met Mads Mikkelsen in de titelrol moeiteloos de juiste toon vindt. Die wetenschap indachtig was het twee jaar terug met een gerust hart uitkijken naar FX-serie ‘Fargo’, afgeleid van de gelijknamige zwartkomische misdaadklassieker uit 1996. Niet in het minst omdat de broertjes Coen – verantwoordelijk voor de met twee Oscars bekroonde film – zelf optraden als executive producer.
In navolging van succesverhalen als ‘True Detective’ en ‘American Horror Story’ trekt ook showrunner Noah Hawley met ‘Fargo’ de kaart van de anthology serie. Elk seizoen vertelt met andere woorden een afgerond verhaal, al zijn die verhalen in dit geval wel allemaal gesitueerd in hetzelfde universum en verbonden via een gebeurtenis of personage. Wie het terecht met twee Golden Globes gelauwerde eerste seizoen gezien heeft, herinnert zich vast wel het personage van Keith Carradine: een ex-sheriff, die op zijn oude dag een typisch Amerikaanse diner runt. Geregeld hoorde je hem gewag maken van een oude zaak in Sioux Falls, die hem zoveel jaren later nog altijd aan de ribben kleeft. Seizoen twee zoomt volledig in op die in 1979 gesitueerde case.
Daar veel over prijsgeven zou het kijkplezier vergallen, dus beperken we ons tot de basics. Wanneer kapster Peggy Blumquist (Kirsten Dunst) ’s nachts op een verlaten weg Rye Gerhardt omverrijdt, besluit ze zijn lijk mee naar huis te nemen en het te verzwijgen voor de politie. Die heeft de handen immers meer dan vol met het onderzoek naar een meervoudige diner-moord, gepleegd door diezelfde Rye Gerhardt. Peggy en haar man Ed (Jesse Plemons) zien door deze hit-and-run wel hun plannen om de lokale slagerij over te nemen gedwarsboomt, terwijl de Gerhardts nog een aantal syndicaatsrobbertjes uit te vechten hebben en in de verdwijning van Rye een aanleiding zien om met de vuist op de tafel te slaan.
Net zoals het in 2006 gesitueerde eerste seizoen ademt ook deze tweede jaargang al meteen vanaf de briljante openingsaflevering de van mysterie en donkere humor doordrenkte sfeer uit, die eigen is aan de Coens. Met een coherentere plot en een extra opengetrokken blik personages met een hoek af weet dit tweede seizoen mogelijk zelfs nog iets meer te entertainen dan zijn voorganger. Enkel wanneer de makers in de finale kiezen om nog een bovennatuurlijke component aan de plot toe te voegen, dreigen ze even de bal mis te slaan. Maar omdat in dit universum alles mogelijk is en we hopen dat dit (niet opgehelderde) mysterie in toekomstige jaargangen nog zal resoneren, geven we ze graag het voordeel van de twijfel.
Het is immers tien episodes lang heerlijk smullen van de voortreffelijke dialogen, verrassende wendingen (net zoals in ‘Game Of Thrones’ kan je niet voorstellen welk key character het loodje dreigt te gaan leggen en wanneer) en een waaier aan instant-klassieke set pieces, met de gijzeling van Dodd Gerhardt door Peggy en Ed als hilarisch en nagelbijtend hoogtepunt. Het acteerwerk verdient eveneens een pluim, want letterlijk niemand valt uit de toon. Al breken we met plezier een extra lans voor Zahn McClarnon als Indiaanse killer Hanzee en Bokeem Woodbine als charismatische cleaner Mike Milligan. Briljante serie.