Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Shallows
Een film over haaien, en de echte ster is een meeuw. Er gebeuren rare dingen in dierenland. Het feit dat de meeuw echt is en de haai uit computerpixels bestaat, verklaart misschien al veel. Niet dat het een ongeloofwaardige CGI-haai is. Af en toe zie je wel dat het beest niet echt is, maar in de close-ups oogt het beest afschrikwekkend genoeg om niet alleen Blake Lively, maar ook de welwillende kijker de stuipen op het lijf te jagen.
Maar de meeuw is dus de scènesteler van dienst. Het dier krijgt hier trouwens de bijnaam Steven Seagull. Geestig. Zijn echte naam is Sully, en hij slijt zijn dagen in een opvangcentrum voor meeuwen. Bleek dat het echt aan de vleugel gewonde dier heel gemakkelijk te trainen was voor zijn figurantenrol. Of is het toch een echte bijrol? Sully is immers de steun en toeverlaat van Blake Lively, en hij zorgt er voor dat er een extra personage wordt toegevoegd aan wat van opzet een ‘vrouw versus haai’-overlevingsthriller is.
Blake Lively is de echte ster van dienst. Deze kloeke deerne met een medische achtergrond (ja, dat kan handig zijn in een film waarin kwetsuren niet helemaal uit te sluiten zijn) besluit om in een stukje afgelegen Mexico te gaan surfen. Niet zomaar voor de kicks en de fun, maar als eerbetoon aan haar veel te vroeg aan kanker overleden moeder die dat destijds ook deed. Op net dezelfde plek. Veel tijd om van het imposante natuurschoon te genieten heeft Lively niet echt. Na een golf teveel komt ze in de buurt van een dode walvis terecht. En die ligt vlak op het etensbord van een witte haai. Die hongerig of vooruitziend genoeg is om de gestrande zwemster/surfster ook op de menukaart te zetten. Een hevig gewonde Lively kan zich vastklampen aan een rots die door de speling van eb en bloed niet meteen de veiligste plaats is om uit de kaken van de haai te blijven. Hoe hevig gewond wil je als gewaarschuwde kijk(st)er misschien weten? Hevig genoeg om Lively een doe het zelf-chirurgische ingreep te laten uitvoeren die het naald en draad-werk van Rambo in ‘First Blood’ op een aflevering van Bumba doet lijken. Zo hevig dus.
‘The Shallows’ heeft meer gemeenschappelijk met ‘Open Water’ en ‘127 Hours’ dan met ‘Jaws’. Alhoewel ‘Water’ en ‘Hours’ wel gebaseerd waren op ware verhalen, en deze ‘The Shallows’ overduidelijk niet. B-pulpclichés voeren de bovenhand, zeker tijdens de climax. Wat niet hoeft te verwonderen, daar de Spanjaard Jaume Collet-Serra een mooie pulpcarrière aan het uitbouwen is, en daarbij zowel reeds horrortitels, thrillers als actiefilms afvinkte. Meestal met Liam Neeson op de titelrol trouwens: later dit jaar komt ‘The Commuter’, hun vierde samenwerking in de zalen.
Deze haaienthriller is overduidelijk een tussendoortje. Collet-Serra nam het project over van Louis Leterrier (‘Now You See Me’, ‘Clash Of The Titans’) die het project verliet na een dispuut over het budget. Eigenlijk is het jammer dat de mooie beelden, een alles gevende Lively, de gestage suspenseopbouw en Collet-Serra’s al bij al kloeke regie geen betere film hebben opgeleverd. Een conclusie die volledig op het conto van de iets te schuddebuikende climax mag worden geschreven. Het is lovenswaardig dat Collet-Serra en scenarist Anthony Jaswinski (‘Kirsty’) Lively tijdens de finale vin tegen kin laten gaan en geen hulp van buitenaf inroepen, maar een beetje meer ernst – voor zover mogelijk in een film waarin suspension of disbelief op het voorplan staat – was hoe dan ook wenselijk geweest. Al is ‘The Shallows’ bij lange na niet de enige huis clos-thriller waarvan de afdronk minder memorabel dan het ontkurken blijkt te zijn.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.