Het wordt steeds moeilijker om de paradepaardjes van Netflix in kaart te brengen. Bovenaan staat uiteraard nog steeds ‘House Of Cards’, de politieke bouillabaise met Kevin Spacey die ervoor zorgde dat Netflix wereldwijd onder de aandacht kwam. Voor de overige ereplaatsen wordt het dringen, zeker gezien de stortvloed aan goed onthaalde Marvelreeksen die de zender produceert. En dan is er ook nog ‘Orange Is The New Black’. En chou-chou van het jaar ‘Stranger Things’. En deze ‘Narcos’. Misschien wel de serie die naast ‘House Of Cards’ het meest als troefkaart wordt uitgespeeld. Helemaal onterecht is die positie in het pak niet, zo leert een bingesessie van deze hevig gemediatiseerde reeks.
‘Narcos’ kreeg inmiddels groen licht voor minstens vier seizoenen. Netflix gelooft dus duidelijk in de lange adem van dit prestigeproject dat zich concentreert op het leven van de notoire cocaïnebaas Pablo Escobar. De Colombiaan bouwde zijn volledige imperium uit door het witte goedje wereldwijd te verschepen en keek daarbij niet op een slachtoffer meer of minder. ‘Narcos’ verhaalt zowel over de manier waarop Escobar zijn imperium opbouwde als over zijn strijd met rivalen, politici en agenten van het DEA.
Het uit tien afleveringen bestaande eerste seizoen begint eind jaren zeventig, het moment waarop Escobar de grondsteen legt van zijn lucratieve misdaadrijk, en eindigt in de zomer van 1992. Sparringpartner in de narratie is de DEA-agent Steve Murphy wiens taak het is om Escobars val en arrestatie te bewerkstelligen. Escobar verzeilde in de cocaïnebusiness na een ontmoeting met de Chileen Moreno die onder de indruk was van Escobars lef bij het smokkelen van onder meer alcohol en sigaretten. In een mum van tijd kwam Escobars en Moreno’s cocaïne in Miami terecht, waar het talrijke celebrityfeestjes opvrolijkte. Algauw vinden er ook op Amerikaans grondgebied cocaïnegerelateerde misdaden plaats: reden genoeg voor de DEA om een team samen te stellen dat Escobar een halt toe moet roepen.
‘Narcos’ is een veellagige reeks die zowel werkt als misdaadentertainment (Tony Montana zou fan geweest zijn mocht zijn little friend hem niet in de steek hebben gelaten) en als historisch document. Getuige de beslissing om de narratie op te smukken met echte archiefbeelden. De grootste struikelsteen voor veel kijkers blijkt de onsympathieke hoofdfiguur te zijn, of liever de manier waarop de makers hun best doen om een crimineel toch een menselijk gezicht te geven. Iets waar de doelgroep – al dan niet met Scarfaceposter aan de muur of –print op een t-shirt – waarschijnlijk geen moeilijkheden zal mee hebben. Wie minder voeling heeft met bling bling-misdaad zal inderdaad meer dan eens de wenkbrauwen fronsen bij het overdadige geweld dat als rode draad door ‘Narcos’ loopt.
Perfect of vijfsterrerig is ‘Narcos’ niet, maar de vaststelling dat er op zijn minst nog drie seizoenen komen, opent interessante narratieve perspectieven. Al is het maar binnen het domein van waarheid versus fictie. Technisch valt er weinig op te merken aan de productiewaarden. Voor de regiestoel wist bedenker Chris Brancato onder meer José Padilha (‘Tropa De Elite’) en Guillermo Navarro (Guillermo Del Toro’s voormalige director of photography) te strikken. Ook de vertolkingen krijgen terecht lof: vooral Wagner Moura kreeg applaus, schouderklopjes en veel media-aandacht voor zijn onder de huid kruipende hoofdrol. De grote doorbraak voor deze Braziliaan (die hiervoor onder meer te zien was in de twee ‘Tropa De Elite’-titels) is hiermee een feit. Ook Boyd Holbrook (die Steve Murphy vertolkt) lijkt vertrokken voor een goed gevulde planning: de opnames voor ‘The Wolverine’ en Terence Malicks ‘Weightless’ zijn inmiddels achter de rug en als alles goed gaat met de geplande ‘Predator’-reboot is de jonge beloftevolle acteur ook daar van de partij.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.