Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Equals
In een wereld waarin iedereen gelijk is, zijn er geen verschillen. Logisch, duh. Zeker niet in een dystopische wereld. Iedereen gelijk voor de wet, iedereen draagt dezelfde kleren, eet hetzelfde en uit de band springen is ten strengste verboten. In het weinig fraaie toekomstbeeld dat regisseur Drake Doremus en scenarist Nathan Parker (‘Moon’) in ‘Equals’ schetsen is het niet anders: iedereen draagt wit – al dan niet onder druk van de waspoederlobby – en het tonen van emoties is strafbaar. Echt zo’n toekomstbeeld waarvan je dus hoopt dat het nooit waarheid wordt.
Uiteraard houdt het niet op bij dezelfde kleur en afwezige emoties. Integendeel, het begint er pas. De ‘Equals’-maatschappij is dictatoriaal en fascistisch geordend, en de mens/het vee volgt gedwee de regels van het collectief door te eten, slapen en werken volgens een tot in de details vastgelegd stramien. Eventjes valsspelen door eerst de linkervoet en dan pas de rechtervoet te verplaatsen is gevaarlijk, daar het gedrag van de ondergeschikten wordt gemonitord met in het lichaam ingebrachte chips.
In deze maatschappij waarin ziektes grotendeels zijn uitgeroeid en zwangerschappen steevast kunstmatig gebeuren volgen we in eerste instantie Silas (Nicholas Hoult). Een man die wel nog zijn hersencellen mag activeren, want als tekenaar heeft hij zowaar nog een creatieve bezigheid. Hij blijkt ook drager te zijn van het Switch On Syndrome – SOS dus. Een aandoening waardoor de emoties van de drager langzaam maar zeker terugkomen. Ook Nia (Kirsten Stewart) wordt gegrepen door SOS, en de twee worden natuurlijk, uiteraard en vaneigenst verliefd op elkaar. Maar samen naar ABBA luisteren of hun gevoelens de vrije loop laten kan niet zonder slag of stoot in de Big Brother-dictatuur waarin ze zich bevinden.
Een scheut ‘1984’ en een geut ‘THX 1138’ samengevoegd … ziehier de cocktail die Doremus witter dan wit serveert. Zeggen dat ‘Equals’ een klinische film is, is de spijker op de kop slaan. Het is zelfs een bewust klinische film, zowel in beeldsetting als production design. Ironisch is natuurlijk dat ‘Equals’ als veroordeling van een emotieloze maatschappij zelf een grotendeels emotieloze film is geworden. De dilemma’s die Doremus opvoert zijn in hoofdzaak doorslagjes van die uit de twee hogerop vermelde titels: de grens tussen originaliteit en hommage is dun.
Door Stewart en Hoult in de hoofdrollen te casten, richt Doremus zich in de eerste plaats op een jong publiek bij wie Orwell nog niet tot het culturele denkraam behoort en dat Lucas enkel kent van ‘Star Wars’. Door het ontstaan van de dystopische maatschappij niet te duiden en het gewoon te laten bestaan, moesten Doremus en Parker zich zelf niet eens druk maken om een degelijk uitgewerkte achtergrondgeschiedenis. Op zich geen gemis, maar toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de makers meer tijd hebben gespendeerd aan het goedkeuren van de in Japan en Singapore opgenomen setting, decors, kostuums en digitale matte-effecten dan aan de draagkracht van het script. Wat rest is een steriele ‘boy meets girl’-uitschuiver wiens interessante ideeën zelden tot leven komen. Of toch niet bloeiend en stoeiend. Een beetje meer rebellie in de dystopie was zeker welkom geweest.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.