Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Allied
Je moet geen Cyrano De Bergerac-neus hebben om meerdere snuifjes ‘Casablanca’ te ruiken in dit nadrukkelijk old school gedraaide old school-oorlogsdrama. Nu ja, oude school … met visuele effecten-poëet Robert Zemeckis aan het roer is dat natuurlijk een relatief begrip. Ook al werden er imposante sets gebouwd, de integratie tussen voor- en achtergrond hangt met nogal wat computernaden aan elkaar. Met als resultaat dat ‘Allied’ er alvast heel mooi uitziet met een mix waarin realiteit en artificialiteit in elkaar overvloeien.
Casablanca dus. Een stad in het westen van Marokko die in 1942 onsterfelijkheidswaarde kreeg door de romance tussen Rick Blaine en Ilsa Lund en waar – en dit geheel terzijde – ook de geboortewiegen stonden van professionel Jean Reno, eenhitwonder Sharif Dean en wielrenner Richard Virenque. Net als Michael Curtiz duikt Zemeckis onder in de gevaarlijke wereld van op de loer liggende Duitsers, ondergrondse spionnenorganisaties, in het openbaar hun gevoeg doende dromedarissen en kamelen, en liefde op het scherpst van de wereldoorlogsnee. Rick en Ilsa zijn niet te bespeuren, Max en Marianne wel. Max Vartan (Brad Pitt) is een voor de Britten opererende Canadese militair die incognito en undercover tijdens een missie in 1942 in de stad wordt gedropt om er de Duitse ambassadeur te vermoorden. Als alias gebruikt hij die van de Parijse echtgenoot van de lokaal gestationeerde Marianne Beauséjour (Marion Cotillard), een gerespecteerd lid van de Franse/geallieerde verzetsbeweging. Max en Marianne moeten willens nillens echtgenoot en -genote spelen, en die doen dat zo goed dat de vlam echt in de pan slaat tijdens de voorbereidingen van de aanslag.
Na de raid vestigen Max en Marianne zich in Engeland, waar ze van het Special Operations Executive toestemming krijgen om te trouwen en zich voort te planten. Met een snoezig Blitzkriegdochtertje als gevolg. Eind goed, al goed? Niet echt, en zeker niet meteen. De film moet dan nog aan zijn tweede uur beginnen, en het is er een waarin Max zal moeten knokken voor alles wat hij daarvoor heeft verworven. Neen, we spoilen niet. Anders moeten we op onze cyanidehoektand bijten, en aangezien we nog een filmpje of vijfendertighonderd willen zien …
Dat te afgelikt ook niet altijd goed is, bewijzen trouwens de vertolkingen van Pitt en Cotillard. Uiteraard acteren die meer dan prima, maar toch hebben ze het moeilijk om tussen de verwachte genreposes door echt te begeesteren en te ontroeren. Kort gezegd: ze spelen hun rol zonder de personages te zijn of te worden. Scheelt naast een slok op de borrel ook een vierde ster op de waarderingsschaal. Een opmerking die het eindverdict van voortreffelijk gemaakt en - gezien de onder de verwachtingen gebleven opbrengst aan de bioskassa’s - gruwelijk onderschat filmpje niet in de weg staat.