Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Wonder Woman
Een volwaardige filmadaptatie van de ‘Wonder Woman’-strip uit het DC canon stond al een hele lange tijd op de verlanglijst bij Warner. De archiefduikende notulist in ons vindt sporen terug tot in 1996, toen Ivan Reitman aan het roer stond van wat een ‘Wonder Woman’-film moest worden. Daarna kwam actiegoeroe Joel Silver aan boord, en als rechtenhouder probeerde hij meermaals een verfilming op te starten. Als potentiële wondervrouwen werden Sandra Bullock, Catherine Zeta-Jones en Mariah Carey (!) genoemd. In 2005 schoof Silver Marvelboegbeeld Joss Whedon naar voor als potentiële regisseur. Whedon sleutelde twee jaar aan een script dat hij op maat van Angelina Jolie wou modelleren, om er vervolgens de brui aan te geven. Uiteindelijk liet Silver zijn optie op het personage los, en werd ‘Wonder Woman’ dan maar deel van het inmiddels vier films tellende DC Extended Universe.
Met Gal Gadots interpretatie van de strijdvaardige amazone konden we voor de eerste keer kennismaken in ‘Batman v Superman: Dawn Of Justice’. Haar bijrol bleek zowaar een van de weinige elementen die door de critici als positief aan die film werd ervaren. Haar volledige originefilm wordt – in tegenstelling tot ‘Man Of Steel’, ‘B v S’ en ‘Suicide Squad’ - wel degelijk door de critici gesmaakt en door velen beschouwd als dé eerste echt geslaagde titel uit het DC Extented Universe. Een stelling waar iets voor te zeggen valt. De beste van de vier is ‘Wonder Woman’ zeker, al slaagt de film er niet in om alle valkuilen van het comicgenre te vermijden.
Grootste struikelblok: de finale. Wonder Womans gevecht tegen superschurk Ares – de Griekse god van de oorlog – vervalt in overgeregisseerde met slow motion doorspekte nonsens die duidelijk de stempel dragen van DCEU-supervisor Zack Snyder. Bovendien is de confrontatie tussen de twee ietwat nietszeggend in de WO I setting waar het gros van de prent zich afspeelt. Voeg er nog een paar logicafouten bij en vooral het gevoel dat hier wel degelijk een (echt) goede film inzat, en alle bouwstenen voor een ‘drie sterren, ja maar …’-recensie liggen klaar om op elkaar gestapeld te worden.
Want er zijn wel degelijk gemiste kansen. Een potentiële ‘Where Eagles Dare’-knipoog wordt grotendeels onbenut gelaten, het personage van ‘Doctor Poison’ blijft onderbelicht en de sidekickpersonages stijgen nooit boven het karikaturale uit. Maar het zijn wel allemaal elementen die zelfs op halve kracht vlot vertier brengen. Het meest geslaagd is de interactie tussen Gadot en Chris Pine, als spion Steve Trevor die vanuit loopgraven en bruine (Belgische) kroegen probeert uit te vissen welke snode plannen den Duits beraamt. Aftrappen gebeurt dan weer zonniger en mythischer op het amazone-eiland Themyscira. Wat vergelijkingen oproept met Richard Donners ‘Superman’ uit 1978: die startte ook in een fantasiewereld vooraleer de held/heldin in de echte wereld te torpederen.
Regisseuse Patty Jenkins (‘Monster’ en ooit eerste keus voor ‘Thor: The Dark World’ tot wanneer ze het wegens creatieve meningsverschillen aftrapte’) wint alvast de vrouw met ballen-wisselbeker die al een tijd in de kast stond van Kathryn Bigelow. Jenkins krijgt momenteel niets dan geëmancipeerde lof voor haar regie, zeker omdat ze met een vrouwelijke held ook nog eens een hoofdzakelijk door mannen bestuurd universum domineert. Niet dat het de eerste keer is dat een vrouwelijke held de lakens uitdeelt, maar de media melkt nu eenmaal graag ‘wanen van de dag’ tot de laatste druppel uit. Vandaar dat ‘Wonder Woman’ ook op de huis-, tuin- en keukenpagina’s overvloedig wordt opgevoerd. Of ze nog steeds de was doet? Dat is een vraag die misschien een antwoord zal krijgen in het onvermijdelijke ‘Wonder Woman 2’.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.